Η Ακρόπολη και οι πολιτικές ευθύνες

Τις τελευταίες μέρες, και πριν την επιστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας γίναμε μάρτυρες μιας άσχημης εικόνας. Η Ακρόπολη κλειστή, από κάποιους εργαζόμενους οι οποίοι προσπαθούσαν να βρουν το δίκιο τους με αυτόν τον τρόπο.
Οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Πολιτισμού είχαν κάθε δίκιο να διαμαρτύρονται για τους μη καταβαλλόμενους μισθούς τους. Ο τρόπος, όμως, που έγινε ήταν τελείως λανθασμένος. Δεν είναι λογικό να εμποδίζεις κάποιους επισκέπτες της Ακρόπολης –Έλληνες και ξένους- από το να μπορούν να μπούνε μέσα και να δούνε αυτό το εξαιρετικό μνημείο. Δεν ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού, ούτε στο κράτος. Δεν ανήκει σε κανέναν. Λάθος. Ανήκει σε όλους τους ανθρώπους αυτού του κόσμου. Δεν ανήκει ούτε σε εμάς τους Έλληνες. Είναι βέβαια μνημείο μιας περασμένης Ελλάδας και από τα λίγα σύμβολα τα οποία μαρτυρούν την σχέση μας με τους τότε κατοίκους της Αθήνας, και γενικά με την τότε εποχή.

Βέβαια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφουγκράστηκε για άλλη μια φορά το κοινό αίσθημα και με την επιστολή του κατάφερε να πείσει τους διαμαρτυρόμενους να λήξουν την κατάληψη.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση στο συγκεκριμένο θέμα. Οι εργαζόμενοι, δυστυχώς, έχασαν την υποστήριξη για στα αιτήματά τους από την κοινωνία, με την κίνησή τους να εμποδίσουν την επίσκεψη στην Ακρόπολη. Θα ήταν προτιμότερο να είχαν καθημερινές συγκεντρώσεις έξω από αυτήν και να μοιράζουν φυλλάδια με τα αιτήματά τους στους επισκέπτες.
Αν γινόταν όμως αυτό, θα υπήρχε τέτοια αντίδραση από το Υπουργείο Πολιτισμού –το οποίο πλέον ψάχνει να βρει τρόπους να ικανοποιήσει τα αιτήματα των εργαζομένων-; Η απάντηση δυστυχώς είναι: «Όχι». Αν δεν υπήρχε η κατάληψη δεν θα γινόταν πρώτο, ή δεύτερο θέμα στα δελτία ειδήσεων και στις εφημερίδες. Ο κόσμος δεν θα μάθαινε τι συμβαίνει και –προφανώς- δεν θα υπήρχαν και κινήσεις για την αποκατάσταση των αιτημάτων τους.
Στην χώρα μας, οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα έχει κάποια παράπονα για μισθολογικούς –κυρίως- λόγους πρέπει να χρησιμοποιήσει ως μέσο πίεσης την κατάληψη κάποιων δημοσίων χώρων. Είτε αυτοί είναι κρίσιμα σημεία τους οδικού δικτύου –όπως εδώ και χρόνια κάνουν οι αγρότες με τις κινητοποιήσεις τους- και τώρα είδαμε και την κατάληψη της εισόδου της Ακρόπολης.
Αυτή είναι μια από τις παθογένειες του ελληνικού κράτους. Η ρύθμιση δηλαδή κάποιων δίκιων –στο υψηλότερο ποσοστό- αιτημάτων, τα οποία τις περισσότερες φορές είναι και προεκλογικές εξαγγελίες της εκάστοτε κυβέρνησης, χρειάζονται την πίεση από τις κοινωνικές ομάδες με τους προαναφερθέντες τρόπους.
Σταδιακά δηλαδή, θα φτάσουμε στο σημείο κάθε κοινωνική ομάδα να πρέπει να εμποδίσει με κάποιον τρόπο τους υπόλοιπους πολίτες, τα παράπονα των οποίων θα ασκούν πίεση στις κυβερνήσεις. Και όλα αυτά για την ικανοποίηση κάποιων δίκαιων αιτημάτων.
Η μόνη λύση για να σταματήσει αυτός ο τρόπος διεκδίκησης αιτημάτων, είναι να τηρούνται οι προεκλογικές δεσμεύσεις. Έτσι θα είναι όλοι ικανοποιημένοι, δεν θα υπάρχουν παράπονα από κανέναν και δεν θα γίνουμε πάλι μάρτυρες της εικόνας των κλειστών δρόμων και της κλειστής Ακρόπολης. Αν πάλι, δεν μπορούνε να τηρηθούν αυτές οι δεσμεύσεις, τότε ας είναι οι πολιτικοί τουλάχιστον ειλικρινείς απέναντι στους πολίτες. Θα ξέρει ο καθένας τι να περιμένει από κάθε κόμμα, και έτσι δεν θα υπάρχει η οργή που υπάρχει τώρα. Η αλήθεια και η ειλικρίνεια, όμως, στις προεκλογικές περιόδους, λογικά θα συνοδευτεί από μια εκλογική ήττα –καθώς οι εξαγγελίες δεν θα είναι και τόσο φιλικές για τους εργαζόμενους, ειδικά τώρα που περιμένουμε την κρίση να φτάσει και στη χώρα μας.
Οπότε, μιας και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν ως μόνο στόχο την νίκη στις εκλογές, ας είμαστε προετοιμασμένοι και για νέα μπλόκα στους δρόμους, και μιας και έγινε η αρχή, και νέα μπλόκα στην είσοδο της Ακρόπολης και άλλων μνημείων.

Πηγή εικόνας: pathfinder.gr

"Να δει κανείς, ή να μη δεί..?"

Στην Αγγλία έγινε πρωτοσέλιδο σε περιοδικά και εφημερίδες η εγκυμοσύνη ενός 15χρονου κοριτσιού με υποψήφιους πατέρες έναν 13χρονο και έναν 14χρονο οι οποίοι διαμάχονται για την πατρότητα μέσω τηλεοπτικών συνεντεύξεων.
Τώρα μια καρκινοπαθής –πρώην νικήτρια ενός reality παιχνιδιού- θα πρωταγωνιστήσει και πάλι σε ένα reality το οποίο θα παρακολουθεί τη ζωή της, μέχρι αυτή να τελειώσει. Μια φωτογραφία της αξίζει πάρα πολλά λεφτά και γι’αυτό την κυνηγάνε οι παπαράτσι.

Στην Ελλάδα έφτασε «επιτέλους» φέτος και το διάσημο τηλεπαιχνίδι «Η Στιγμή της Αλήθειας», στο οποίο οι διαγωνιζόμενοι αποκαλύπτουν όλα τους τα μυστικά, που φέρνουν σε δύσκολη θέση τους γνωστούς και συγγενείς τους, την ώρα που η κάμερα ζουμάρει στα πρόσωπά τους. Όλα αυτά, για κάποιες χιλιάδες ευρώ.
Αυτά είναι ένα δείγμα από το τι υπάρχει στους δέκτες μας, σε περιοδικά και εφημερίδες. Κατηγορούμε για όλα αυτά τους υπεύθυνους των μέσων τα οποία τα προβάλλουν. Η στάση αυτή είναι υποκριτική –και ίσως δείχνει και το μέγεθος της άγνοιας για το πόση δύναμη έχουμε στα χέρια μας. Η δύναμη αυτή είναι το τηλεκοντρόλ. Η δύναμη της επιλογής δηλαδή. Γυρνώντας την πλάτη σε προγράμματα που νιώθουμε ότι θίγουν την προσωπικότητα ή την αισθητική μας, σταδιακά θα καταφέρουμε να διαμορφώνουμε τα περιεχόμενα των ΜΜΕ. Αυτό θα συμβεί γιατί τα τηλεοπτικά προγράμματα έχουν ανάγκη από τηλεθεατές, και ο Τύπος από αναγνώστες. Η βιωσιμότητά τους εξαρτάται από τις διαφημίσεις, οι οποίες όμως υπάρχουν για να απευθύνονται στους καταναλωτές, δηλαδή σε εμάς. Ανάλογα με την τηλεθέαση και τις πωλήσεις υπάρχει και η προσφορά για διαφήμιση στα μέσα ενημέρωσης.
Πρέπει, λοιπόν, να απαντήσουμε στο –παρμένο από τον « Άμλετ» και παραφρασμένο- ερώτημα: «Να δει κανείς, ή να μη δει;». Ανάλογα με την απάντησή μας θα κριθεί και το επιπέδο της τηλεόρασης και των περιοδικών, που θα έχουμε στο μέλλον. Αν κρίνουμε, όμως, από τα νούμερα της τηλεθέασης που έχουν αυτού του είδους οι εκπομπές, και τον αριθμό των αντιτύπων που πουλάνε τα περιοδικά με ανάλογο περιεχόμενο, μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε για την απάντηση..

Δημοσιεύτηκε στο : www.koutipandoras.gr