Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Θα γίνουμε πρωταγωνιστές ενός παγκόσμιου Big Brother;

Η βιντεοεπιτήρηση έχει γίνει ένα κομμάτι της ζωής μας, αφού εφαρμόζεται σε χώρους όπου συγκεντρώνονται πολλοί άνθρωποι, όπως είναι τα γήπεδα ποδοσφαίρου και άλλων αθλητικών δραστηριοτήτων. Με τον τρόπο αυτό αρχίσαμε να συνηθίζουμε κάπως την ιδέα του ότι μια βιντεοκάμερα παρακολουθεί τις κινήσεις μας. Βεβαίως, είχαμε προετοιμαστεί επαρκώς και μέσω των διάφορων reality τηλεπαιχνιδιών... Πολλοί υποστηρίζουν πως όλα ήταν σχεδιασμένα με χειρουργική ακρίβεια. Δηλαδή, η ιδέα της βιντεοπαρακολούθησης, πρώτα μας έγινε οικεία μέσω της τηλεόρασης, έπειτα έγινε σε χώρους μαζικής συγκέντρωσης και γίνονται σταδιακές προσπάθειες να γίνει και μέρος της καθημερινής μας ζωής. Νομίζω πως στην Αθήνα υπάρχουν κάποιες κάμερες σε διάφορα σημεία της πόλης. Γίνεται δηλαδή μια συντονισμένη προσπάθεια να γίνουμε όλοι πρωταγωνιστές στο δικό μας reality. Μόνο που το περιβάλλον αυτού του reality δεν θα είναι άλλο από την ζωή μας.
Δεν είμαι σε θέση να ξέρω κατά πόσο θα συμβάλει η βιντεοπαρακολούθηση στην ασφάλειά μας. Αυτό που ξέρω είναι πως γίνεται μια προσπάθεια καταπάτησης των λίγων δικαιωμάτων ελευθερίας που μας έχουν απομείνει. Δεν νοείται κάποια κοινωνία να προστατεύει τους πολίτες της παρακολουθώντας τους. Αυτοί οι οποίοι θα μας παρακολουθούν, θα παρακολουθούνται; Και αν ναι, απο ποιους; Άρα, πάντα θα υπάρχει κάποιος ο οποίος θα ελέγχει όλους τους υπόλοιπους. Οπότε σταδιακά θα οδηγηθούμε σε μια τεχνολογικά εξελιγμένη ολιγαρχία-μοναρχία, της όποιας θα άρχει όποιος ελέγχει τις βιντεοκάμερες, και κατά συνέπεια εμάς.


Το κείμενο αυτό έχει γραφτεί 2 χρόνια πριν και αναρτήθηκε στο forum από το ΒΗΜΑ Ιδεών, με το nickname μου Konstantinos.
Το link είναι εδώ.

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Ευρωεκλογές και αποχή

Την Κυριακή έχουμε Ευρωεκλογές. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε το πρώτο συνθετικό της λέξης "Ευρωεκλογές", καθώς τα κόμματα έχουν φροντίσει ώστε να το ξεχάσουμε. Όλα πλην του ΚΚΕ, το οποίο έχει κυρίαρχο σύνθημα τη φράση: "Έξω η Ελλάδα από την Ε.Ε" .
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα ψηφοδέλτια των δύο μεγάλων κομμάτων, η πρώτη ερώτηση που γινόταν στους επικεφαλής ήταν αν θα εξαντλήσουν την πενταετία στην Ευρωβουλή. Είναι ένα δείγμα της εσωστρέφειας που δείχνουμε στο συγκεκριμένο ζήτημα. Όλοι μας. Από τις ηγεσίες των κομμάτων μέχρι και τον τελευταίο ψηφοφόρο. Δεν είναι όμως αυτή σωστή λογική για να κινηθούμε την Κυριακή.
Οι αποφάσεις της Ε.Ε επηρεάζουν άμεσα κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας. Από την ηλικία που θα μπορεί κάποιος να βγει στη σύνταξη και τη νομοθεσία για τα μη κρατικά Πανεπιστήμια, μέχρι το ύψος του ελλείμματος που μπορεί να έχει η οικονομική πολιτική της κάθε Κυβέρνησης.
Τι κάνουμε εμείς γι'αυτό; Χρησιμοποιούμε τις Ευρωεκλογές για να δείξουμε κατά πόσο στηρίζουμε ή όχι την κυβερνητική πολιτική. Δεν φταίμε εμείς που συμβαίνει αυτό. Οι ίδιοι οι αρχηγοί των κομμάτων καλούν τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν χωρίς κανένα επιχείρημα σχετικό με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Από τη μία παρουσιάζονται έργα, από την άλλη επιθέσεις για σκάνδαλα κ.ο.κ . Ακόμα και το περίφημο debate -το οποίο ήταν πέντε παράλληλες συνεντεύξεις των πολιτικών αρχηγών- θύμιζε Βουλευτικές εκλογές και ας δέσποζε η εικόνα του Ευρωκοινοβουλίου με τη δωδεκάστερη μπλε σημαία στο βάθος.
Παρ'όλα αυτά ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων προβλέπεται να απέχει από την κάλπη. Η αποχή ως πολιτική πράξη είναι απολύτως σεβαστή. Μόνο που οι διακοπές το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος δεν είναι πολιτική πράξη. Στη δημοκρατία, οι εκλογές είναι το μοναδικό μας μέσο για να αλλάξουμε -ή να διατηρήσουμε- την πολιτική της χώρας μας εντός και εκτός συνόρων. Είναι σαφές πως δεν μας υποχρεώνει κανείς να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα την Κυριακή. Όταν όμως μάθουμε για κάποιο μέτρο της Ε.Ε το οποίο δεν μας είναι αρεστό, πριν παραπονεθούμε, ας σκεφτούμε αν έχουμε δικαίωμα να διαφωνούμε εκ των υστέρων.


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα " Η Έρευνα", 03-06-09

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Συντροφιά μ’ ένα βιβλίο

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Πόσα απίδια πιάνει ο σάκος σας, πόσο Ντίκενς και πόσο Γιάννη Μαρή χωράει το Kindle ή το e-Reader σας; Το ηλεκτρονικό βιβλίο –για την ακρίβεια, η φορητή συσκευή ανάγνωσης βιβλίων σε οθόνη– παραμένει είδος πολυτελείας, αλλά αργά ή γρήγορα θα γίνει είδος πλατιάς κατανάλωσης, όπως συνέβη με το κινητό τηλέφωνο.

Τα τεχνικά χαρακτηριστικά μιας τέτοιας συσκευής είναι εντυπωσιακά, αφού αυτή ζυγίζει περίπου όσο ένα μπαρμπουνάκι, χωράει καμιά διακοσαριά τίτλους, ενώ ο χρόνος που μεσολαβεί από την παραγγελία μέχρι το «κατέβασμα» ενός βιβλίου (και τη χρέωση της πιστωτικής μας κάρτας) είναι λιγότερος από ένα λεπτό.

Οmnia mecum porto, πάντα μετ’ εμού φέρω. Η ηλεκτρονική συσκευή ανάγνωσης, το οπτικό ισοδύναμο του ΜΡ3 player, μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε ανάλαφροι – και ανεξιχνίαστοι. Δεν θα μας δυσαρεστούσε μια υπερατλαντική πτήση ή ένα ταξίδι με τον Υπερσιβηρικό με ένα e-book στις αποσκευές μας. Επιπλέον, κάθε βιβλίο που αφαιρείται από τη συσκευή δεν πολτοποιείται αλλά μπορεί να μεταφερθεί στην προσωπική ψηφιακή μας βιβλιοθήκη.

Ομως τα βιβλία μάς επιβάλλονται και με την υλικότητά τους, ιδίως αυτά που έχουν ζήσει τη ζωή τους. Οι παράλληλες ζαρωματιές στη ράχη τους, οι τσακισμένες και ξανά ισιωμένες σελίδες τους, οι βαρύγδουπες, οι τυπικές αλλά και οι συγκινητικές αφιερώσεις, το κιτρίνισμα του χαρτιού, οι υπογραμμίσεις, τα απλοϊκά σημαδάκια του δέους (τα θαυμαστικά, οι αστερίσκοι, «καλά τα λες, φίλε, Φρειδερίκε Νίτσε»), τα αρχικά του κατόχου τους, η ημερομηνία της αγοράς τους, ακόμα και η παλιά τιμή σε δραχμές είναι γοητευτικά συστατικά αυτής της υλικότητας. Ενας παλιός τσελεμεντές με αποτυπώματα από ζυμάρι στο εξώφυλλο, με εικόνες που ένα παιδικό χεράκι είχε πασπαλίσει με κακάο μοιάζει με χάρτη θησαυρού σε πειρατική ταινία. Αγαπάμε τους φίλους μας με τα ελαττώματά τους, τις ρυτίδες, τις ατέλειες και τα χούγια τους – και αγαπάμε τα γερασμένα βιβλία, όπως θα αγαπήσουμε και τα εξαντλημένα, τα εκτός εμπορίου βιβλία του παρελθόντος που θα επιστρέψουν με ψηφιακή μορφή.

Το ψηφιακό και το τυπωμένο βιβλίο είναι συμπληρωματικά και όχι ανταγωνιστικά, λένε οι πιο ψύχραιμες φωνές. Το χάσμα δεν βρίσκεται ανάμεσα στο δικτυωμένο και το αδικτύωτο σπίτι, αλλά ανάμεσα στα παιδιά που οι γονείς τους τους έχουν μεταδώσει τη συνήθεια της ανάγνωσης την αγάπη για το βιβλίο και στα παιδιά που αφέθηκαν στην τύχη τους μπροστά σε μια οθόνη τηλεόρασης ή υπολογιστή. Εδώ δεν ισχύει το «όποιος ποτέ του δεν διάβασε, θα διαβάσει στο (ψηφιακό) φως».

Σε λίγους μήνες ή χρόνια θα υποκύψω στον πειρασμό, θα αποκτήσω κι εγώ ένα ηλεκτρονικό υπερ–κιτάπι, όμως ταλαντεύομαι ως προς τους τίτλους που θα πρωτοδιάλεγα. Μάλλον στην αρχή θα γύρευα τα απολωλότα βιβλία, αυτά που είχα διαβάσει στα εφηβικά και στα πρώτα νεανικά χρόνια μου και ύστερα χώρισαν οι δρόμοι μας. Και μετά το προσκλητήριο παλαιών συγκινήσεων, θα βλέπαμε. Πάντως, το 1992, ο Στίβεν Χόκινγκ, όταν τον κάλεσαν στην ιστορική ραδιοφωνική εκπομπή του ΒΒC «Δίσκοι για έρημα νησιά» και τον ρώτησαν ποιο βιβλίο θα ήθελε να είχε μαζί του αν βρισκόταν μόνος σε ένα ερημονήσι, απάντησε το «Middlemarch» της Τζορτζ Ελιοτ.

Μια ηλεκτρονική συσκευή ανάγνωσης θα ήταν ιδανική συντροφιά για ένα ναυαγό ή ένα βαρυποινίτη ή έναν αστροναύτη ξεχασμένο στο Διάστημα. Μήπως όμως με τη σταδιακή εξαφάνιση του παραδοσιακού βιβλιοπωλείου (όπως και του δισκοπωλείου ή της κινηματογραφικής αίθουσας) και με την ολοκληρωτική ψηφιοποίηση του γραπτού λόγου, δεν θα μοιάζουμε κι εμείς λιγάκι με ναυαγούς που στέλνουν σήματα καπνού σε άλλους ομοιοπαθούντες;


Δημοσιεύτηκε στις 26-4-09,στην Καθημερινή

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

«Το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου»

Tου Παντελη Μπουκαλα

Mάλλον δεν έχει απομείνει μέρα του χρόνου που να μην είναι αφιερωμένη σε κάποιον ή σε κάτι, για να δημιουργηθεί έτσι ένα δεύτερο εορταστικό ημερολόγιο, παράλληλο του χριστιανικού. Κάπως σαν ξυπνητήρια μνήμης προσπαθούν να λειτουργήσουν οι αφιερώσεις αυτές, αλλά δεν το καταφέρνουν πάντοτε, έτσι όπως η μνήμη βομβαρδίζεται από πληροφορίες και καθηκοντολόγια, και δεν προλαβαίνει να τα αξιολογήσει και να τα αφομοιώσει. Η 21η Μαρτίου κάθε έτους πάντως πρέπει να κατέχει το ρεκόρ: έχει τριπλό αφιερωματικό περιεχόμενο. Για την UNESCO, που έλαβε τη σχετική απόφαση το 1999, είναι η Ημέρα της Ποίησης, μόνο που όσο η ποίηση αντιμετωπίζεται σαν έκτακτο, υπερευαίσθητο γεγονός, άρα χρήζον προστασίας, θα δυσκολεύεται να αιμοδοτήσει τη ζωή μας. Για τον ΟΗΕ η 21η Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων, ύστερα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης το 1966· ο ΟΗΕ επέλεξε τη μέρα αυτή εις ανάμνηση της σφαγής από την αστυνομία της ρατσιστικής τότε Νότιας Αφρικής εβδομήντα φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, που διαδήλωναν εναντίον του απαρτχάιντ. Τέλος, για τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η 21η Μαρτίου είναι η Ημέρα του Υπνου - κι ας ελπίσουμε ότι ο ΠΟΥ διάλεξε στην τύχη τη μέρα αυτή ως «υπναλέα» και όχι με την πρόθεση του σαρκασμού, για να υπαινιχθεί είτε ότι οι Μούσες καθεύδουν είτε ότι τα αντιρατσιστικά μας αισθήματα έχουν περιπέσει σε νάρκη.

Μιας και το καλούσε η χθεσινή ημέρα, λοιπόν, αλλά και επειδή, καθώς είπαμε, η μνήμη φαίνεται να γράφει επί ύδατος ή να δουλεύει ώρες ώρες με εργαλείο της τη γομολάστιχα κι όχι το μολύβι ή το καλέμι, ας ξαναθυμηθούμε ποιήματα εγρήγορα και τίμια. Ας ξανασταθούμε δηλαδή, με όση τιμιότητα μπορούμε κι εμείς, σε λίγους στίχους, νεοελληνικούς ή αρχαίους, που κηρύσσουν το αυτονόητο, την ισότητα των ανθρώπων, ένα αυτονόητο σφοδρότατα αμφισβητούμενο ωστόσο στο πέρασμα των αιώνων. Με τη γνώση ακριβώς ότι τα αυτονόητα είναι πρωτίστως εκείνα που βλέπουν το νόημά τους να διασπαθίζεται, να διαβάλλεται, να φυραίνει, οι ποιητές υποδεικνύουν ως μήτρα της ισότητας των ανθρώπων ό,τι πιο κοινό έχουν: την προέλευσή τους αφενός (από το χώμα, το Χάος, το τίποτε ή τον Δημιουργό, ανάλογα με τη θρησκευτική πίστη του καθενός και την κοσμογονία και ανθρωπογονία της επιλογής του), το τέλος τους αφετέρου, το θάνατο, αυτόν τον μέγα εξισωτή. «Ει δε Σύρος, τι το θαύμα; Μίαν, ξένε, πατρίδα κόσμον ναίομεν, / εν θνατούς πάντας έτικτε Χάος», συμπεραίνει λοιπόν ο Μελέαγρος, ποιητής του 2ου/1ου αιώνα π.Χ. από τα Γάδαρα της Συρίας. Δηλαδή: «Κι αν είμαι Σύρος, πού το παράδοξο; Πατρίδα μία, ξένε, μοιραζόμαστε: τον κόσμο. / Το Χάος όλους μάς εγέννησε». Το Χάος αυτό (το ένα μέλος τής κατά Ησίοδο πρώτιστης τριάδας, μαζί με τον Ερωτα και τη Γαία), μπορεί ν’ ακούει σε χίλια μύρια ονόματα, όσες και οι θεογονίες/ανθρωπογονίες που σχεδίασε ο ανθρώπινος νους στη διάρκεια των χιλιετιών για να αφηγηθεί τον κόσμο, να τον ερμηνεύσει και πιθανόν να του δώσει κάποιο νόημα. Πολίτης αυτού του κόσμου, «κόσμιος», και όχι Αθηναίος ή Κορίνθιος ή οτιδήποτε άλλο προτιμούσε να δηλώνει, περίπου δύο αιώνες μετά τον Μελέαγρο, ο στωικός φιλόσοφος Επίκτητος, ακολουθώντας ρητά το παράδειγμα του Σωκράτη, ξέρουμε όμως πόσο έχει αδικηθεί, μέχρις απαξιώσεως, ο όρος «κοσμοπολίτης». Ο χριστιανισμός τίμησε όλως ιδιαιτέρως τον Επίκτητο, αλλά στους κόλπους του ο λόγος του κατάντησε κενός νοήματος, όπως βέβαια κι ο λόγος του Αποστόλου Παύλου, που για να πείσει τους στωικούς και τους επικούρειους της Αθήνας, τους διαβεβαίωσε πως ο δικός του θεός, ο «άγνωστος», «εποίησε εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων». Αλλά ξέρουμε επίσης πόσο χωριστικά, πόσο φυλετικά, έδρασε εντέλει ο χριστιανισμός, όπως κάθε θρησκεία.

Σε χρόνους κοντινούς μας, φορτωμένους από αναρίθμητες απογοητεύσεις, ένας άλλος ποιητής, ο Νίκος Εγγονόπουλος, επιλέγει να σταθμεύσει όχι στην κοινή ρίζα των ανθρώπων αλλά στο αναπόδραστο τέλος, για να αναδείξει το εφήμερο της ζωής ως «τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου». Παραθέτω το ποίημα από τη συλλογή «Στην κοιλάδα με τους ροδώνες»: «αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο- / ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω / αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε / το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου / το εφήμερο της παράλογης ζωής του - / κι ανακαλύπτουνε διαφορές / -γιομάτοι μίσος- διαφορές / σε χρώμα δέρματος φυλή / θρησκεία». Οργισμένος ακούγεται εδώ ο ποιητής, με την οργή του να στρέφεται τόσο κατά του θεωρητικού της φυλετικής υπεροχής, του Γάλλου κοινωνιολόγου και διπλωμάτη Αρθούρου Ιωσήφ Γκομπινώ (ο αποκαλυπτικός των αντιλήψεών του τίτλος ενός έργου του, «Δοκίμιο περί της ανισότητας των ανθρωπίνων φυλών», χρησιμοποιείται σαρκαστικά ως τίτλος και του ποιήματος του Εγγονόπουλου), όσο και κατά του «πρακτικού» της, του Χίτλερ: «ξεχνιέται ο Αδόλφος Χίτλερ;» ρωτάει στον υπότιτλο του ποιήματός του ο Εγγονόπουλος, κι εκείνο που θέλει να πει, εκείνο που λέει, είναι να μην ξεχάσουμε τον Χίτλερ· να μην τον ξεχάσουμε γιατί η λήθη είναι αφενός συχωροχάρτι για τον αρχιναζιστή και αφετέρου άλλοθι για τα ναζιστοειδή που γεννήθηκαν και συνεχίζουν να γεννιούνται στο κατόπι του σε πολλές χώρες, και στη δική μας επίσης· γιατί κι εμείς ακούμε και διαβάζουμε τους πνευματικά φαιοχίτωνες να λένε πως ο Χίτλερ έπραξε σοφά, ή πάλι να τον «ψέγουν» για ένα μόνο: που δεν ξεπάστρεψε όλους τους Εβραίους, και γενικά όλους όσοι ανήκουν σε «κατώτερες» φυλές, ασπάζονται «κατώτερες» ιδεολογίες ή είναι παιδιά «κατώτερων» θεών.

Ενα ποίημα «μετά το Αουσβιτς» απαρτίζουν οι στίχοι του Νίκου Εγγονόπουλου, κι ας είχε ήδη ειπωθεί ότι μετά το Αουσβιτς, μετά την τερατωδία, δεν γίνεται να υπάρξει ποίηση, δεν είναι νοητή, ίσως ίσως δεν είναι καν ηθική. Και νοητή είναι βέβαια και ηθική η ποίηση. Λυσιτελής δεν είναι, αφού μετράει την αποτελεσματικότητά της ίση με την αποτελεσματικότητα των θρησκειών που θέλησαν να είναι οικουμενικές, δίχως διακρίσεις φυλής, και κατέληξαν να ευλογούν τον αφανισμό «κατώτερων φυλών», ίση των ανθρωπιστικών φιλοσοφικών θεωριών που κήρυξαν την ισότητα, ίση και με των πολιτικών συστημάτων που δοκίμασαν να θεσπίσουν την ισότητα και την αδελφότητα, για να πνιγούν στο αίμα. Οχι, τα ποιήματα δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, να ανακόψουν τη μισαλλοδοξία, να ορθώσουν τείχη στο ρατσισμό, να πείσουν μια πολιτεία έστω για το απλούστερο: ότι άνθρωποι που γεννήθηκαν στα χώματά της, μεγάλωσαν σ’ αυτά, σπούδασαν και δουλεύουν, δικαιούνται πια την υπηκοότητα. Το ξέρουμε. Μόνο σαν ξυπνητήρια μνήμης μπορεί να λειτουργήσουν τα ποιήματα. Αρκεί να μην τ’ ακούμε μόνο την Ημέρα της Ποίησης που τυχαίνει να είναι και Ημέρα κατά του Ρατσισμού.


Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 22-03-2009

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Η Ακρόπολη και οι πολιτικές ευθύνες


Τις τελευταίες μέρες, και πριν την επιστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας γίναμε μάρτυρες μιας άσχημης εικόνας. Η Ακρόπολη κλειστή, από κάποιους εργαζόμενους οι οποίοι προσπαθούσαν να βρουν το δίκιο τους με αυτόν τον τρόπο.
Οι εργαζόμενοι του Υπουργείου Πολιτισμού είχαν κάθε δίκιο να διαμαρτύρονται για τους μη καταβαλλόμενους μισθούς τους. Ο τρόπος, όμως, που έγινε ήταν τελείως λανθασμένος. Δεν είναι λογικό να εμποδίζεις κάποιους επισκέπτες της Ακρόπολης –Έλληνες και ξένους- από το να μπορούν να μπούνε μέσα και να δούνε αυτό το εξαιρετικό μνημείο. Δεν ανήκει στο Υπουργείο Πολιτισμού, ούτε στο κράτος. Δεν ανήκει σε κανέναν. Λάθος. Ανήκει σε όλους τους ανθρώπους αυτού του κόσμου. Δεν ανήκει ούτε σε εμάς τους Έλληνες. Είναι βέβαια μνημείο μιας περασμένης Ελλάδας και από τα λίγα σύμβολα τα οποία μαρτυρούν την σχέση μας με τους τότε κατοίκους της Αθήνας, και γενικά με την τότε εποχή.

Βέβαια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφουγκράστηκε για άλλη μια φορά το κοινό αίσθημα και με την επιστολή του κατάφερε να πείσει τους διαμαρτυρόμενους να λήξουν την κατάληψη.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση στο συγκεκριμένο θέμα. Οι εργαζόμενοι, δυστυχώς, έχασαν την υποστήριξη για στα αιτήματά τους από την κοινωνία, με την κίνησή τους να εμποδίσουν την επίσκεψη στην Ακρόπολη. Θα ήταν προτιμότερο να είχαν καθημερινές συγκεντρώσεις έξω από αυτήν και να μοιράζουν φυλλάδια με τα αιτήματά τους στους επισκέπτες.

Αν γινόταν όμως αυτό, θα υπήρχε τέτοια αντίδραση από το Υπουργείο Πολιτισμού –το οποίο πλέον ψάχνει να βρει τρόπους να ικανοποιήσει τα αιτήματα των εργαζομένων-; Η απάντηση δυστυχώς είναι: «Όχι». Αν δεν υπήρχε η κατάληψη δεν θα γινόταν πρώτο, ή δεύτερο θέμα στα δελτία ειδήσεων και στις εφημερίδες. Ο κόσμος δεν θα μάθαινε τι συμβαίνει και –προφανώς- δεν θα υπήρχαν και κινήσεις για την αποκατάσταση των αιτημάτων τους.
Στην χώρα μας, οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα έχει κάποια παράπονα για μισθολογικούς –κυρίως- λόγους πρέπει να χρησιμοποιήσει ως μέσο πίεσης την κατάληψη κάποιων δημοσίων χώρων. Είτε αυτοί είναι κρίσιμα σημεία τους οδικού δικτύου –όπως εδώ και χρόνια κάνουν οι αγρότες με τις κινητοποιήσεις τους- και τώρα είδαμε και την κατάληψη της εισόδου της Ακρόπολης.
Αυτή είναι μια από τις παθογένειες του ελληνικού κράτους. Η ρύθμιση δηλαδή κάποιων δίκιων –στο υψηλότερο ποσοστό- αιτημάτων, τα οποία τις περισσότερες φορές είναι και προεκλογικές εξαγγελίες της εκάστοτε κυβέρνησης, χρειάζονται την πίεση από τις κοινωνικές ομάδες με τους προαναφερθέντες τρόπους.

Σταδιακά δηλαδή, θα φτάσουμε στο σημείο κάθε κοινωνική ομάδα να πρέπει να εμποδίσει με κάποιον τρόπο τους υπόλοιπους πολίτες, τα παράπονα των οποίων θα ασκούν πίεση στις κυβερνήσεις. Και όλα αυτά για την ικανοποίηση κάποιων δίκαιων αιτημάτων.

Η μόνη λύση για να σταματήσει αυτός ο τρόπος διεκδίκησης αιτημάτων, είναι να τηρούνται οι προεκλογικές δεσμεύσεις. Έτσι θα είναι όλοι ικανοποιημένοι, δεν θα υπάρχουν παράπονα από κανέναν και δεν θα γίνουμε πάλι μάρτυρες της εικόνας των κλειστών δρόμων και της κλειστής Ακρόπολης. Αν πάλι, δεν μπορούνε να τηρηθούν αυτές οι δεσμεύσεις, τότε ας είναι οι πολιτικοί τουλάχιστον ειλικρινείς απέναντι στους πολίτες. Θα ξέρει ο καθένας τι να περιμένει από κάθε κόμμα, και έτσι δεν θα υπάρχει η οργή που υπάρχει τώρα. Η αλήθεια και η ειλικρίνεια, όμως, στις προεκλογικές περιόδους, λογικά θα συνοδευτεί από μια εκλογική ήττα –καθώς οι εξαγγελίες δεν θα είναι και τόσο φιλικές για τους εργαζόμενους, ειδικά τώρα που περιμένουμε την κρίση να φτάσει και στη χώρα μας.
Οπότε, μιας και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν ως μόνο στόχο την νίκη στις εκλογές, ας είμαστε προετοιμασμένοι και για νέα μπλόκα στους δρόμους, και μιας και έγινε η αρχή, και νέα μπλόκα στην είσοδο της Ακρόπολης και άλλων μνημείων.
Πηγή εικόνας: pathfinder.gr

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

"Να δει κανείς, ή να μη δεί..?"

Στην Αγγλία έγινε πρωτοσέλιδο σε περιοδικά και εφημερίδες η εγκυμοσύνη ενός 15χρονου κοριτσιού με υποψήφιους πατέρες έναν 13χρονο και έναν 14χρονο οι οποίοι διαμάχονται για την πατρότητα μέσω τηλεοπτικών συνεντεύξεων.
Τώρα μια καρκινοπαθής –πρώην νικήτρια ενός reality παιχνιδιού- θα πρωταγωνιστήσει και πάλι σε ένα reality το οποίο θα παρακολουθεί τη ζωή της, μέχρι αυτή να τελειώσει. Μια φωτογραφία της αξίζει πάρα πολλά λεφτά και γι’αυτό την κυνηγάνε οι παπαράτσι.
Στην Ελλάδα έφτασε «επιτέλους» φέτος και το διάσημο τηλεπαιχνίδι «Η Στιγμή της Αλήθειας», στο οποίο οι διαγωνιζόμενοι αποκαλύπτουν όλα τους τα μυστικά, που φέρνουν σε δύσκολη θέση τους γνωστούς και συγγενείς τους, την ώρα που η κάμερα ζουμάρει στα πρόσωπά τους. Όλα αυτά, για κάποιες χιλιάδες ευρώ.
Αυτά είναι ένα δείγμα από το τι υπάρχει στους δέκτες μας, σε περιοδικά και εφημερίδες. Κατηγορούμε για όλα αυτά τους υπεύθυνους των μέσων τα οποία τα προβάλλουν. Η στάση αυτή είναι υποκριτική –και ίσως δείχνει και το μέγεθος της άγνοιας για το πόση δύναμη έχουμε στα χέρια μας. Η δύναμη αυτή είναι το τηλεκοντρόλ. Η δύναμη της επιλογής δηλαδή. Γυρνώντας την πλάτη σε προγράμματα που νιώθουμε ότι θίγουν την προσωπικότητα ή την αισθητική μας, σταδιακά θα καταφέρουμε να διαμορφώνουμε τα περιεχόμενα των ΜΜΕ. Αυτό θα συμβεί γιατί τα τηλεοπτικά προγράμματα έχουν ανάγκη από τηλεθεατές, και ο Τύπος από αναγνώστες. Η βιωσιμότητά τους εξαρτάται από τις διαφημίσεις, οι οποίες όμως υπάρχουν για να απευθύνονται στους καταναλωτές, δηλαδή σε εμάς. Ανάλογα με την τηλεθέαση και τις πωλήσεις υπάρχει και η προσφορά για διαφήμιση στα μέσα ενημέρωσης.
Πρέπει, λοιπόν, να απαντήσουμε στο –παρμένο από τον « Άμλετ» και παραφρασμένο- ερώτημα: «Να δει κανείς, ή να μη δει;». Ανάλογα με την απάντησή μας θα κριθεί και το επιπέδο της τηλεόρασης και των περιοδικών, που θα έχουμε στο μέλλον. Αν κρίνουμε, όμως, από τα νούμερα της τηλεθέασης που έχουν αυτού του είδους οι εκπομπές, και τον αριθμό των αντιτύπων που πουλάνε τα περιοδικά με ανάλογο περιεχόμενο, μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε για την απάντηση..


Δημοσιεύτηκε στο : www.koutipandoras.gr

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Ο ΚΥΡ σατιρίζει ελεύθερα κυβέρνηση και αντιπολίτευση.


Για ακόμα μια φορά, ο ΚΥΡ είναι απολαυστικός
(κάντε κλικ στην εικόνα για να μεγαλώσει)

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Στο γνωστό χαντάκι.. Του Ανδρέα Ρουμελιώτη..

Η πληροφορία ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προτίθεται να αποσυρθεί στο πατρικό του Λαλιώτη στα Δολιανά Αρκαδίας και να ζήσει εκεί ήσυχος τα επόμενα 50-100 χρόνια της ζωής του ελέγχεται ως ανακριβής...

ΤΟ θέμα είναι τι θα γίνει με την κατοσταρού (ή ογδονταρού;) που θα πάρει από το ΠΑΣΟΚ, τελικά. Ο επίτιμος ανακοίνωσε ότι τις 100 χιλιάδες θα τις δώσει στους πυρόπληκτους της Ηλείας και οι άνθρωποι τρόμαξαν! Μπορεί να δέχτηκαν προεκλογικά τα τριχίλιαρα του Καραμανλή, αλλά αυτή η... προσφορά πιστεύουν ότι κρύβει μια κατάρα. Φοβήθηκαν μήπως κάποιο μεγάλο κακό τούς συμβεί!

ΔΕΝ είναι δα και τόσο απλό να δεχτείς χρήματα από τον Μητσοτάκη. Πανικοβάλλεσαι: «Λες ν' αρρωστήσει το παιδί μου, να τα χαλάσω στους γιατρούς;». Ή «μήπως την ώρα που τα παίρνω πάθει καμιά πανούκλα το χέρι μου;». Είναι προληπτικοί οι πυρόπληκτοι χωριάτες, πρόεδρε. Ακου να δεις! Φοβούνται πως άμα ακουμπήσουν αυτά τα λεφτά, θα τους βρει μεγάλη γκαντεμιά...

ΠΑΝΤΩΣ, θα 'ταν τεράστια δικαίωση για τον ψηλό να βγαίνει περιτριγυρισμένος από νυχτερίδες κάπου στα 2309, στο μπαλκόνι του στα Δολιανά και να εύχεται «καληνύχτα» στους περαστικούς. Μπρρρ! Ενώ θα γαβγίζουν άγρια σκυλιά και θα χλιμιντρίζουν άλογα αφηνιασμένα...

ΑΛΛΟ θέμα! Πώς λέγεται η «ζαρντινιέρα» του μετανάστη; Χαντάκι της Πέτρου Ράλλη! Υπάρχει ένα περίεργο χαντάκι εκεί, έξω από το Τμήμα Αλλοδαπών όπου βρίσκονται μετανάστες νεκροί. Οχι του γνωστού στιλ: «Θα βρεθείς σε χαντάκι». Απλά, σκοντάφτουν και πέφτουν μέσα... Οπως, ας πούμε, ο Πακιστανός Μοχάμετ Ασράφ στις 27/10/2008 και 30χρονος Χουσεΐν Ζαντιντούλ από το Μπανγκλαντές, ξημερώματα Σαββάτου, 3 Γενάρη του 2009. Ο 28χρονος Πακιστανός Μαζεχάρ Ικμπάλ, πατέρας δύο παιδιών, που κι αυτός κάπου σκόνταψε κι έπεσε στο γνωστό χαντάκι, στο ρέμα του Βοτανικού, νοσηλεύεται σε κωματώδη κατάσταση στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας.

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ οργανώσεις, που δεν θεωρούν καθόλου τυχαίο να... γλιστράνε όλοι και να πέφτουν στο ίδιο χαντάκι, οργάνωσαν την περασμένη Κυριακή συγκέντρωση στην Ομόνοια, για όσα συμβαίνουν τα ξημερώματα του Σαββάτου έξω από το Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη. Εκεί δίνουν 150 με 300 μαγικά χαρτάκια προτεραιότητας για αίτηση πολιτικού ασύλου και κάθε Παρασκευή βράδυ συνωστίζονται απ' έξω 2.000-5.000 μετανάστες. Τους επιτίθεται η Αστυνομία γύρω από το ρέμα και μερικοί τυχαίνει να... παραπατάνε και να πέφτουν μέσα νεκροί.

ΤΗΝ ίδια ώρα που εμείς οι πατριώτες επιστρέφουμε από τα μπουζουξίδικα και τα κλαμπ εύθυμοι και χαλαροί... Την επόμενη φορά που θα καίνε το κέντρο της Αθήνας οργισμένοι λαθρομετανάστες -σου ψιθύρισα κι εγώ εγκαίρως δύο φωνήεντα, τώρα ξέρεις!- να πεις στη Σούλα να μην απορεί... Γιατί οσονούπω κι αυτό θα συμβεί!

ΚΙ όμως αυτή είναι η... άλλη πραγματικότητα στην Ελλάδα. Ηταν ιστορικός επιστήμων στη Βουλγαρία. Ηρθε εδώ με τη μητέρα και τον γιο της και βρήκε δουλειά στην αποθήκη ενός σούπερ μάρκετ. Υστερα από ενάμιση χρόνο την απέλυσαν. Πήγε σ' ένα γραφείο που νοικιάζει εργαζόμενους και την έβαλαν για 560 ευρώ τον μήνα να καθαρίζει, όπως η μαμά της, στον σταθμό του ΗΣΑΠ. Αν δεν συνδικαλιστεί μια πτυχιούχος ιστορικός, ποια θα συνδικαλιστεί; Εκλέχθηκε γενική γραμματέας της Παναττικής Ενωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ) η 44χρονη ιστορικός Κωνσταντίνα Κούνεβα από τη Βουλγαρία και αντέδρασε όταν η εταιρεία ενοικίασης εργαζομένων τούς πρότεινε να πάρουν το μισό δώρο Χριστουγέννων και να υπογράψουν πως το πήραν όλο.

Η Κωνσταντίνα δεν βρέθηκε στο γνωστό χαντάκι νεκρή. Δύο «γνωστοί-άγνωστοι» όταν γύριζε σπίτι της από τη δουλειά μεσάνυχτα, προπαραμονή Χριστουγέννων, της έριξαν βιτριόλι στο πρόσωπο, την ακινητοποίησαν και την ανάγκασαν να το πιει. Εχει χάσει το ένα μάτι της και δίνει μάχη να κρατηθεί στη ζωή, στον «Ευαγγελισμό», στην Εντατική. Το 2009, στην Ελλάδα, στην πατρίδα μου, δηλαδή...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/01/2009

Πηγή: Ελευθεροτυπία