Είδα τον "Κυνόδοντα" μετά τη βράβευσή του στις Κάννες, οπότε οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες· και επαληθεύτηκαν. Πρόκειται για μία απαιτητική ταινία. Αυτός που θα την δει πρέπει να είναι εξοικειωμένος με το σινεφίλ χαρακτήρα της, και να ξέρει πως δεν θα δει μια κλασσική ελληνική ρομαντική κομεντί.
Το αλληγορικό της σενάριο, με το αποστειρωμένο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά είναι ένα πικρό σχόλιο για τον υπερπροστατευτισμό της "αγίας" ελληνικής οικογένειας, δοσμένο με πολύ σκληρό τρόπο. Το μήνυμα της ταινίας παρανοήθηκε από πολλούς, με αποτέλεσμα να ακουστούν χαρακτηρισμοί όπως "εμετική ταινία","αίσχος που την έστειλε η Ελλάδα στα Oscar" κ.ο.κ.
Είναι μια ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς. Ξεχωρίζω όμως τον Χρήστο Στέργιογλου για τον συγκλονιστικό ρόλο του πατέρα που έπλασε. Η σκηνοθεσία είναι υποδειγματική, και τα πολύ φωτεινά χρώματα που εμφανίζονται μπροστά μας, κάνουν την ταινία να μοιάζει ακόμα πιο σκοτεινή.
Βρίθει μηνυμάτων, από το ειδυλλιακό περιβάλλον που -νομίζει πως- έχει κατασκευάσει ο πατέρας για τα παιδιά του, έως τον τρόπο που γίνεται ο "απογαλακτισμός". Το ότι απαιτείται να πέσει ο κυνόδοντας από τα παιδιά, για να φύγουν από το σπίτι, είναι ξεκάθαρο σχόλιο στην κρυφή επιθυμία που έχουν οι γονείς, να είναι τα παιδιά δίπλα τους σε όλη τους τη ζωή. Επίσης, υπάρχουν σχόλια για τη σεξουαλική "ενηλικίωση". Όλα αυτά αποτυπώνονται με ιδιότυπο χιούμορ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν σχόλια που την αποθεώνουν και άλλα που την καταδικάζουν. Η ταινία δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, προκαλεί, εντυπωσιάζει, προβληματίζει και νιώθεις την ανάγκη να συζητάς γι'αυτήν για πολύ καιρό ακόμα.
Αυτός, άλλωστε, δεν είναι και ο ρόλος της Τέχνης;
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό f-ZINE, μαζί με την άποψη κάποιου που δεν του άρεσε η ταινία. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το περιοδικό σε μορφή .pdf εδώ.
