"Είναι αλλόκοτη, και συνάμα αφάνταστα γοητευτική, η σχέση που μας δένει με το σκοτάδι. Κι ο πυρήνας αυτής της γοητείας βρίσκεται στη μεταμόρφωση που πετυχαίνει πάνω μας, όταν, πιασμένο από ένα κρυφό κομμάτι της ψυχής μας, μας μεταφέρει ακαριαία στο παρελθόν, σαν μια σελίδα που γυρνά απρόβλεπτα κι από το κέντρο της ένα ξεραμένο πέταλο αναδίδει το άρωμα κάποιου παλιού μας φόβου. Έχει συμβεί σ' όλους μας - κι οι πιο θαρραλέοι ρασιοναλιστές, κι οι πιο ψύχραιμοι επιστήμονες, που ξέρουν ότι το σκοτάδι δεν είναι τίποτα παραπάνω από έλλειψη σωματιδίων φωτός, έχουν αισθανθεί κατά περίσταση ένα κύμα φόβου μπροστά του. Μπορεί να είναι μια στιγμή τη νύχτα, όταν σηκώνονται να πιουν ένα ποτήρι νερό κι η πόρτα της κουζίνας, που νόμιζαν πως είχαν κλείσει, εμφανίζεται μισάνοιχτη. Κάποιο αντικείμενο την ώρα που ξαπλώνουν, με σχήμα ακαθόριστο, που δεν μπορούν ν' αναγνωρίσουν.."
Από το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, Νεράιδες του Μαν,
