με αφορμή μια παλιά φωτογραφία

Προχτές, άνοιξα τον υπερβολικά θορυβώδη παλιό μου υπολογιστή. Χάζευα τα αρχεία που είχα αποθηκευμένα, ώσπου έπεσα σε κάποιες παλιές φωτογραφίες. Έβαλα το φλασάκι και τις αντέγραψα γρήγορα, γιατί δεν άντεχα άλλο τον ήχο.

Οι περισσότερες ήταν τραβηγμένες με το πρώτο μου κινητό με κάμερα. Γέλασα πολύ βλέποντάς τες. Οι πόζες ήταν αρκετά αστείες. Ανέβασα μία στο facebook η οποία με έκανε να γελάσω πιο πολύ από όλες. Τα μαλλιά μου είναι σχεδόν αφάνα. Πιο μεγάλα από τότε δεν τα έχω αφήσει ποτέ. Έχω στο στόμα μου επιδεικτικά κάτι σαν τσιγάρο, το οποίο ήταν απλά χαρτάκι για στριφτά τσιγάρα με ένα φίλτρο στην άκρη, αποτέλεσμα των προσπαθειών μου να μάθω να στρίβω, κι ας μην κάπνιζα τότε.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη μέσα σε μια σχολική αίθουσα. Είναι αρχές της χρονιάς, είμαι Α λυκείου και μόλις έχω πάει σε άλλο σχολείο από αυτό που πήγαν οι φίλοι μου απ'το γυμνάσιο. Είχα άγχος τότε, για το αν θα γνωρίσω κανέναν και πώς θα είναι χωρίς τους ανθρώπους που είχα συνηθίσει τόσα χρόνια να βλέπω κάθε μέρα.

Μου κάνει εντύπωση που θυμάμαι τόσα πράγματα από τότε. Θυμάμαι μέχρι και τους διαλόγους που είχαμε πριν και μετά τη λήψη της φωτογραφίας με τους γύρω μου. Από τότε, όμως, έχουν περάσει εφτά χρόνια.

Εκείνη τη περίοδο ήμουν ακόμα στον κόσμο μου, μη ξέροντας τί θέλω να κάνω, με τί θέλω να ασχοληθώ, τί θέλω να σπουδάσω. Ήταν, όμως, η αρχή μιας φοβερά κουραστικής περιόδου που οδήγησε στις Πανελλήνιες και σε ανέλπιστα καλά αποτελέσματα, τα οποία μου έδωσαν τη δυνατότητα έχω πάρα πολλές επιλογές.

Τελικά, εφτά χρόνια μετά από αυτή τη φωτογραφία, συνεχίζω να είμαι στον κόσμο μου. Ξέρω, όμως, τί θέλω να κάνω, με τί θέλω να ασχοληθώ και γνωρίζω σίγουρα ότι ΔΕΝ θέλω να σπουδάσω Οικονομικά που σπουδάζω αυτή τη στιγμή.

Είναι αστείο, γιατί νιώθω πως είμαι περίπου στην ίδια φάση τότε και τώρα, παρά τις διαφορές που ανέφερα. Δυο από τις πιο καλές μου φίλες, λογικά, θα φύγουν από την πόλη κι εγώ θα πρέπει να τις "αντικαταστήσω" κατά κάποιο τρόπο, όπως έκανα και με τους φίλους που πήγαν σε διαφορετικό λύκειο από μένα.

Τότε, ξεκινούσε η πίεση του λυκείου και οι Πανελλήνιες πλησίαζαν όλο και παραπάνω. Τώρα, έχοντας συμπληρώσει τέσσερα χρόνια σπουδών, ξεκινά η πίεση του πτυχίου, το οποίο -αντίθετα με τις Πανελλήνιες που πλησίαζαν- δεν το βλέπω πουθενά στον ορίζοντα.

Εφημερίδες και βιβλία

Τρία ή τέσσερα χρόνια πριν, είχαμε πάει αυθημερόν για μπάνιο σε μια από τις παραλίες μετά τη Λάρισα. Δεν θυμάμαι σε ποια. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν είχα πάρει εφημερίδες από τα Τρίκαλα, γιατί μου είπαν ότι βιαζόμασταν, και θα αγόραζα εκεί.

Φτάσαμε, και αφού βρήκαμε ξαπλώστρες ξεκίνησα να βρω το μοναδικό -όπως αποδείχτηκε- μαγαζί που πουλούσε εφημερίδες στη περιοχή.

Αφού περπάτησα γύρω στα 15 με 20 λεπτά μέσα στον ήλιο, έφτασα, ρωτώντας δύο φορές στο δρόμο περαστικούς, στο μαγαζί, το οποίο βρισκόταν στην άλλη άκρη της παραλίας.

Ταλαιπωρημένος, όπως ήμουν, ζήτησα τις εφημερίδες που ήθελα από μια πολύ ευγενική κυρία που δούλευε εκεί.Μου τις έδωσε όλες, εκτός από το Ποντίκι. Το κράτησε λίγο στα χέρια της, και κάτι κοιτούσε. Δεν κατάλαβα τί ήταν αυτό, μέχρι που μου είπε: "Δεν είχα προσέξει πως δίνει δώρο βιβλίο η εφημερίδα.". Της είπα ότι ξεκίνησε εκείνη την εβδομάδα η προσφορά με κάποια μικρά διηγήματα μυστηρίου -αν θυμάμαι καλά τα πρώτα ήταν του Edgar Allan Poe.

Χαμογέλασε, και μου είπε "Λες κάποτε όλες οι εφημερίδες αντί να δίνουν DVD να δίνουν βιβλία;". Γελώντας της είπα ότι θα ήταν πολύ ωραία, αλλά δεν νομίζω. Δεν είμαι γνωστός για την αισιοδοξία μου, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα δικαιολογούμαι. Όλη μου τη ζωή θυμόμουν της εφημερίδες να δίνουν κουπόνια αρχικά, τα οποία εξαργύρωνες σε ένα σετ βαλιτσών για παράδειγμα, και DVD στη συνέχεια.

Έφτασε, όμως, αυτό το σαββατοκύριακο. Δύο από τις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες, το Βήμα και η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία δίνουν βιβλία. Το Βήμα δίνει 5 ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα και η Κυριακάτικη 10 βιβλία γνωστών Ελλήνων συγγραφέων (μεταξύ αυτών και οι "Νυχτερίδες" της αγαπημένης μου Λένας Κιτσοπούλου).

Δεν είναι η πρώτη φορά που υπάρχουν τέτοιες προσφορές, αλλά όταν είδα αυτές τις δύο που ανέφερα να ξεκινάνε την ίδια εβδομάδα, θυμήθηκα τα λόγια εκείνης της συμπαθητικής γυναίκας. Μπορεί εγώ να παραμένω απαισιόδοξος, αλλά λέτε τελικά να έχει δίκιο;

Η ευγένεια των πολιτικών

Δεν με νοιάζουν, ούτε θέλω να σχολιάσω κάτι από τα λεγόμενα και των δύο όσο αφορά τις πολιτικές τους θέσεις.

Αισθάνθηκα πολύ άσχημα βλέποντας τον κ.Τσίπρα να μιλάει με αυτό το τρόπο σε κάποιον που έχει πάνω από τα διπλάσια χρόνια του. Δεν θεωρώ πως πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν πολιτικό τοτέμ ο κ.Κακλαμάνης, αλλά νομίζω πως οι στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας θα όφειλαν τουλάχιστον μία διαφορετική αντιμετώπιση.

Συζητώντας γι'αυτό με κάποιο άτομο που εκτιμώ αρκετά την άποψή του, ρώτησα αν είναι παράλογο που μου φαίνεται άσχημος ο τρόπος του κ.Τσίπρα. Η απάντηση που πήρα ήταν "το παράλογο είναι που περιμένεις ευγένεια από πολιτικό".

Με προβλημάτισε αρκετά, σκέφτηκα πως έχει άδικο και ότι δεν γίνεται να ισχύει αυτό γενικά. Μετά θυμήθηκα ότι στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές το μεγάλο παράπονο που είχαν από τον κ.Καμίνη ήταν ότι ήταν πολύ ευγενικός στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, περίμενε το συνομιλητή του να ολοκληρώσει και δεν έπαιρνε το λόγο με το "έτσι θέλω".

Τελικά, ο κ.Καμίνης εκλέχθηκε, οπότε σκέφτηκα πως βρήκα την εξαίρεση στον κανόνα και ετοιμάστηκα να το αναφέρω. Λίγες στιγμές μετά, όμως, θυμήθηκα πως η συνέχεια των ρεπορτάζ που αφορούσαν την στάση του στις τηλεοπτικές εμφανίσεις, αφιερωνόταν στην αλλαγή και στη "βελτίωσή" του σε αυτόν τον τομέα. Οδηγήθηκε δηλαδή στην υιοθέτηση της συνηθισμένης τηλεοπτικής συμπεριφοράς.

Και τότε έγινα ξανά απαισιόδοξος.