Η συμμετοχή μου στη Γλυκιά συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη -με τη Δέσποινα Τομαζάνη, τη Δώρα Μπασκλαβάνου, τον Τάκη Μόσχο, τον Τάκη Σπυριδάκη στους βασικούς ρόλους, τον Άλκη Παναγιωτίδη σε ένα ενισχυτικό ισοκράτημα ξανθής απειλής και αιμορραγούσης μάσκας, τη Λένα σε καραμελένιο γυμνό απενοχοποιημένο σεξαπήλ και την μπαρόκ ατμόσφαιρα με το αιχμηρού λούσου περιθώριο της Μαρί-Λουίζ - με ξαναβάζει στην οικεία νικολαΐδειο εξτραβαγκάντσα. Τα παιδιά παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια, πανάκριβα ωστόσο, που τα ξεπετάνε με καταναλωτική περιφρόνηση κάτω από μεταλλικές γκριζόμαυρες μουσικές και ατσάλινα βλέμματα.
Καθώς υποδέχομαι τη συμμορία στο πάρτυ μου, ρωτάω (σύμφωνα με το σενάριο) πώς πάει η επανάσταση, για να πάρω την απάντηση από την Τομαζάνη: "Γαμιέται, γαμιέται". Δεν ακούω στοπ απ' το σκηνοθέτη μας, οπότε ξανανοίγω τη πόρτα, κοιτάζω γύρω, καθώς η κάμερα ρολλάρει, και το ρίχνω:
"Καμία άλλη ανωμαλάρα;"
"Στοπ, εντάξει", κάνει ο Νικολαΐδης γελώντας για τον αυτοσχεδιασμό μου εν μέσω σκασμένων στα γέλια τεχνικών και συνεργατών.
απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Τζούμα "Πανωλεθρίαμβος",
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου