Διακοπές στην Ολλανδία part 1, το ταξίδι.

Αν δεν κάνω λάθος είναι η έβδομη ή η όγδοη φορά που έρχομαι στην Όλλανδία. Ζει μόνιμα ο αδερφός της μητέρας μου εδώ, οπότε είναι πολύ καλή αφορμή για επίσκεψη και πιο οικονομική σε σχέση με άλλα ταξίδια, ακόμα και μικρότερης διάρκειας. Η πόλη που ζει είναι το Den Bosch.

Πρώτη φορά, όμως, ήρθα με πτήση στην οποία έπρεπε να αλλάξω αεροπλάνο ενδιάμεσα, και αυτό μου δημιούργησε λίγο άγχος καθώς δεν το είχα ξανακάνει ούτε σε άλλο ταξίδι. Ταξίδευα με προορισμό το Ντύσελντορφ και ενδιάμεσο σταθμό τη Ζυρίχη. 'Ηταν αρκετά "απάνθρωπη" η ώρα του ταξιδιού (04:50), αλλά δεν είχα πετάξει ξανά βράδυ οπότε φαντάστηκα πως θα είναι ωραία. Όντως ήταν, αλλά μέχρι το σημείο που συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα να δω τίποτα έξω από το παράθυρο, πέρα από κάποιες υποψίες συννέφου. Μου αφαιρέθηκε η δυνατότητα να κάνω ένα από τα πιο απολαυστικά πράγματα που έκανα μέσα στο αεροπλάνο, και που έκανε το ταξίδι πιο ευχάριστο.

Το πρώτο μισό του ταξιδιού, ήταν ένα κλασσικό ταξίδι με Έλληνες συνεπιβάτες. Κάποιοι μιλούσαν δυνατά, άλλοι κυνηγούσαν παιδιά στο διάδρομο (φωνάζοντας δυνατά) και οι μπροστινοί μου δεν σταμάτησαν να μιλάνε και να σχολιάζουν τα πάντα για τις επόμενες 2 ώρες και 20 λεπτά. Ταξίδευαν για Νέα Υόρκη, και μάθαμε κάθε λεπτομέρεια για το ταξίδι τους, καθώς έκαναν σχολιασμό του προγράμματός του. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν τους κατηγορώ. Εγώ αν ταξίδευα για Νέα Υόρκη, είναι πολύ πιθανό να ντυνόμουν Άγαλμα της Ελευθερίας με t-shirt "I love NY", από τον ενθουσιασμό μου.

Φτάσαμε στη Ζυρίχη, όπου είδαμε -με κάποια ανακούφιση- πως δεν ήμασταν οι μόνοι που θα άλλαζαν αεροπλάνο, μιας και το αεροδρόμιο ηταν "ενδιάμεσος σταθμός" πολλών πτήσεων. Όση ώρα περίμενα τη δικιά μου, άκουσα να καλούν κόσμο για Άμστερνταμ, Κοπεγχάγη, Στοκχόλμη, Βαρκελώνη. Ένιωσα τον πειρασμό να πάω στην έξοδο που φώναζαν για κάποιους από αυτούς, αλλά φαντάστηκα πως θα ανακάλυπταν το "λάθος" μου, πολύ πριν την απογείωση κι έτσι περίμενα τη δικιά μου πτήση.

Στο δεύτερο σκέλος της πτήσης ήταν αρκετά διαφορετικό. Το αεροπλάνο ήταν γεμάτο με Ελβετούς και Γερμανούς, οι οποίοι ταξίδευαν για επαγγελματικούς σκοπούς. Η εμφανισή τους ήταν όπως φανταζόμαστε όλοι τα στελέχη επιχειρήσεων και τους υψηλόβαθμους υπαλλήλους. Ωραία κοστούμια, χαρτοφύλακες (με χαρά είδα τρεις-τέσσερις από πορτοκαλί δέρμα) και με τα smartphones στο χέρι μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν την απογείωση.

Η μεγαλύτερη διαφορά, όμως, ήταν πως μετά την απογείωση, όλοι διάβαζαν. Εφημερίδες, βιβλία (διέκρινα το "Nemesis" του Philip Roth, και το "Freedon" Jonathan Franzen). Ο διπλανός μου διάβαζε κάποιο βιβλίο της Agatha Christie στο Kindle. Ήταν ωραίο ταξίδι, ήσυχο και χωρίς χειροκρότημα στην προσγείωση.

Φτάνοντας στο Ντύσελντορφ είχε ξημερώσει, πράγμα που έκανε τη προσγείωση για άλλη μια φορά τρομακτική. Πάντα όταν πάω χειμώνα, τα σύννεφα είναι πολλά, πυκνά και αρκετά χαμηλά. Όταν το αεροπλάνο πλησιάζει το αεροδρόμιο και κατεβαίνει, για κάποιες στιγμές που είσαι ανάμεσα στα σύννεφα δεν ξέρεις πόσο ψηλά είσαι και δεν βλέπεις τίποτα. Τα επόμενα δευτερόλεπτα, εξαφανίζονται τα σύννεφα και βλέπεις τις κορυφές των δέντρων ενός δάσους, δίπλα από το οποίο είναι το αεροδρόμιο. Δεν έχεις οπτική πρόσβαση από τα πλάγια παράθυρα και νιώθεις πως θα προσγειωθείς πάνω στα δέντρα ή στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιο ξέφωτο.

Δεν συνέβη αυτό ούτε αυτή τη φορά. Προσγειωθήκαμε σε ένα απίστευτο τοπίο, όπου μόνο οι αεροδιάδρομοι δεν ήταν χιονισμένοι. Το κρύο πολύ, και οι δρόμοι χωρίς κίνηση μιας και ήταν τέλεια καθαρισμένοι. Αφού περάσαμε τα σύνορα Γερμανίας-Ολλανδίας - τα οποία καταλαβαίνεις ότι είναι σύνορα από τα βενζινάδικα που έχουν και από τις δύο μεριές- πέσαμε σε ένα μποτιλιάρισμα. Σταματήσαμε, και ένα ασθενοφόρο πέρασε πολύ γρήγορα από τη βοηθητική λωρίδα, όπου κανείς δεν είχε περάσει οδηγώντας από αυτήν. Λίγα λεπτά αργότερα, αρχίσαμε να κινούμαστε και πολύ γρήγορα η κίνηση στους δρόμους ξαναέγινε όπως πριν, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Σκέφτηκα πως κάπως έτσι θα έπρεπε να γίνεται παντού σε τέτοιες περιπτώσεις και με πήρε ο ύπνος στο κάθισμα του αυτοκινήτου, γιατί ήμουν πολύ κουρασμένος.

Ο τσολιάς που με κάνει να ντρέπομαι.

Στην απερίγραπτης αισθητικής διαφήμιση του περιοδικού Crash που θα εκδίδει ξανά ο κ.Τράγκας, βλέπουμε μέσα σε ένα λεπτό την αντίληψη που έχει μια πολύ μεγάλη μερίδα των Ελλήνων για τον εαυτό τους και τη χώρα μας.

Μια χώρα που είναι το κέντρο του κόσμου, και που οι κάτοικοί της είναι απ' ευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων.

Που όλοι θέλουν το κακό της, και που έχει εχθρούς παντού. Τους Αμερικάνους, τους Τούρκους, τους κατοίκους της F.Y.R.O.M, ακόμα και τους εξωγήινους.

Που όλοι οι Ευρωπαίοι θέλουν να θέλουν να μας αποδυναμώσουν (λες και έχουμε καμία σημαντική δύναμη..).

Όλα τα παραπάνω συγκεντρώνονται στο πρόσωπο της κ. Μέρκελ. Ενός ατόμου το οποίο έχει στοχοποιηθεί όσο λίγοι τα τελευταία χρόνια. Η στοχοποίηση αυτή γίνεται από, κατά τα άλλα, πολύ διαφορετικές δυνάμεις συντήρησης που βρίσκονται στον δεξιό, αλλά και τον αριστερό χώρο του πολιτικού φάσματος.

Αυτοί θεωρούν την κ.Μέρκελ τον σύγχρονο δήμιο της Ελλάδας, υιοθετώντας την άποψη πως κάθε απόφασή της λαμβάνεται για το κακό της χώρας μας, ξεχνώντας πως διοικεί ένα κράτος και κάθε της απόφαση έχει αντίκτυπο στην εικόνα που έχουν οι κάτοικοί του για αυτήν. Επίσης, ξεχνάνε πως πρέπει να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας της -όπως ζητάνε να κάνουν οι πολιτικοί της δικής μας.

Αντί να κρίνουν πολιτικά τις αποφάσεις της, κυρίως ασκούν κριτική για την εμφάνισή της, όπως κάνουν χρόνια τώρα για τον κ. Πάγκαλο.

Κατηγορούν τους πάντες, για άλλη μια φορά, εκτός από εμάς τους ίδιους. Τον ίδιο τους τον εαυτό δηλαδή.

Αντί να κοιταχτούν στον καθρέφτη, "μπαίνουν" όλοι στη θέση του τσολιά, ο οποίος σηκώνοντας τη φουστανέλα του κάνει την κ.Μέρκελ να σωπάσει καθώς η πνευματική και νοητική ανωτερότητά μας, αποτυπώνεται και στα σωματικά προσόντα του τσολιά.

Χρησιμοποιείται για αυτή τη διαφήμιση ένα σύμβολο το οποίο είχε προκαλέσει τόσες αντιδράσεις όταν είχε χρησιμοποιηθεί για την αφίσα του τελευταίου gay pride, μα τώρα δεν νομίζω πως θα συμβεί το ίδιο.

Γιατί να συμβεί άλλωστε; Τώρα, ο τσολιάς είναι πολύ straight. Έχει μια πολύ αντρική συμπεριφορά, οπότε δεν υπάρχει φόβος για τη σεξουαλικότητά του, αλλά πολλοί θα ήθελαν να του πούνε και μπράβο.

Και αυτό με κάνει να ντρέπομαι.

Συνέντευξη της Έφης Λογγίνου

Η Έφη Λογγίνου πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του Στράτου Τζίτζη "45 τετραγωνικά", η οποία προβλήθηκε στο 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Μου έδωσε συνέντευξη για το fititis.gr, και είμαι πολύ χαρούμενος γι'αυτό! Εκτός του ότι ήταν η πρώτη μου, και ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος γι'αυτό, μιας και ήταν πολύ ήρεμη, φιλική και ευγενική (ό,τι έπρεπε δηλαδή για να καταπολεμηθεί το άγχος μου), μου είπε τόσα πολλά και τόσο ωραία πράγματα, που ήταν πολύ δύσκολο να κόψω κάτι.

Τη συνέντευξη μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Οι λέξεις και η εικόνα τους.

Από τη σχολική μου ζωή, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, έγραφα το ερωτηματικό "τι", με τόνο στο γιώτα. Δηλαδή το έγραφα "τί", σαν το "πώς". Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος, ούτε μου το είχε μάθει κανείς έτσι.

Όσες φορές και ας μου το διόρθωναν στις εκθέσεις ή οπουδήποτε αλλού, εγώ συνέχιζα να το γράφω έτσι. Μου άρεσε οπτικά μάλλον, δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση.

Το έγραψα αυτό στο twitter -λίγο πιο σύντομα, καθώς υπάρχει και ο περιορισμός των 140 χαρακτήρων, και η φίλη μου Afroditi Voli έκανε το παρακάτω σχόλιο στο facebook:

"έχω φετίχ με τις λέξεις και την εικόνα τους. Για παράδειγμα, στο "τί", ο τόνος κάνει το "ι" να φαίνεται πιο απορημένο. Το "αυγό" δεν είναι "αβγό", γιατί το "υ" χαρίζει καμπύλες που λόγω σχήματος χρειάζεται... Το "τρένο" υπαινίσσεται πολύ βαρετή και σύντομη διαδρομή σε σύγκριση με το "τραίνο", ενώ, όπως έλεγε κι ο Ταχτσής, στην "μπύρα" «το φαρδύ ποτήρι της που ξεχειλίζει απ' τον αφρό δεν μπορείς να μου το γράφεις, χρυσέ μου, με γιώτα»..."