Από τη σχολική μου ζωή, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, έγραφα το ερωτηματικό "τι", με τόνο στο γιώτα. Δηλαδή το έγραφα "τί", σαν το "πώς". Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος, ούτε μου το είχε μάθει κανείς έτσι.
Όσες φορές και ας μου το διόρθωναν στις εκθέσεις ή οπουδήποτε αλλού, εγώ συνέχιζα να το γράφω έτσι. Μου άρεσε οπτικά μάλλον, δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση.
Το έγραψα αυτό στο twitter -λίγο πιο σύντομα, καθώς υπάρχει και ο περιορισμός των 140 χαρακτήρων, και η φίλη μου Afroditi Voli έκανε το παρακάτω σχόλιο στο facebook:
"έχω φετίχ με τις λέξεις και την εικόνα τους. Για παράδειγμα, στο "τί", ο τόνος κάνει το "ι" να φαίνεται πιο απορημένο. Το "αυγό" δεν είναι "αβγό", γιατί το "υ" χαρίζει καμπύλες που λόγω σχήματος χρειάζεται... Το "τρένο" υπαινίσσεται πολύ βαρετή και σύντομη διαδρομή σε σύγκριση με το "τραίνο", ενώ, όπως έλεγε κι ο Ταχτσής, στην "μπύρα" «το φαρδύ ποτήρι της που ξεχειλίζει απ' τον αφρό δεν μπορείς να μου το γράφεις, χρυσέ μου, με γιώτα»..."
