Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη ανάμνηση από το Μ.Σάββατο και την Ανάσταση. Πάω στην εκκλησία για να μην γκρινιάζει η γιαγιά μου. Τελικά, γκρινιάζουμε εμείς γιατί εξαφανίζεται πάντα και πάει κάπου προς τα μέσα. Κανείς δεν ξέρει πού. Και την περιμένουμε να βγει να πάμε να φάνε κάτι που δεν αντέχω ούτε να μυρίζω.
Θυμάμαι πριν 4-5 χρόνια, όμως, που είχαν έρθει για Πάσχα ο θείος μου από την Ολλανδία με την οικογένειά του. Ήμασταν έξω, στο χωριό, και πήραμε το αρνί από το κρεοπωλείο. Το αρνί το πήγαμε σπίτι εγώ και η θεία μου. Κανείς από τους δύο δεν τρώει αρνί. Κανείς από τους δύο δεν αντέχει να το βλέπει ψημένο. Πόσο μάλλον μόλις σουβλισμένο.
Μέχρι να ψηθεί το φύλαξαν στο δωμάτιο που κοιμόμουν συνήθως.
Δεν κοιμήθηκα ποτέ ξανά σε εκείνο το δωμάτιο.
Θυμάμαι πριν 4-5 χρόνια, όμως, που είχαν έρθει για Πάσχα ο θείος μου από την Ολλανδία με την οικογένειά του. Ήμασταν έξω, στο χωριό, και πήραμε το αρνί από το κρεοπωλείο. Το αρνί το πήγαμε σπίτι εγώ και η θεία μου. Κανείς από τους δύο δεν τρώει αρνί. Κανείς από τους δύο δεν αντέχει να το βλέπει ψημένο. Πόσο μάλλον μόλις σουβλισμένο.
Μέχρι να ψηθεί το φύλαξαν στο δωμάτιο που κοιμόμουν συνήθως.
Δεν κοιμήθηκα ποτέ ξανά σε εκείνο το δωμάτιο.
1 σχόλιο:
Μικρές στιγμές οικογενειακής ευτυχίας... Μια από τα ίδια. Πάσχα είναι, όμως, θα περάσει και θα πάμε και εμείς στο σπιτάκι μας.
Κουράγιο.
Δημοσίευση σχολίου