κρακ

Ανακάλυψα την μυωπία μου στην τρίτη γυμνασίου. Τα γυαλιά τα φορούσα μόνο μέσα στο μάθημα ή μπροστά στον υπολογιστή. Πίστευα ότι δεν μου πήγαιναν καθόλου. Άρχισα να τα φοράω συνέχεια κάποια στιγμή στην πρώτη λυκείου, επειδή μια κοπέλα που μου άρεσε μου είπε ότι μου πάνε μια μέρα που ξεχάστηκα και βγήκα με αυτά στο προαύλιο.
Τα κόκκινα τα αγόρασα στο πρώτο έτος. Ήμουν ανάμεσα σε αυτά και σε κάποια μπλε ελεκτρίκ. Ο πωλητής είχε πάθει πλάκα που δοκίμασα όλα τα κοκάλινα του μαγαζιού και κατέληξα σε αυτά τα δύο. Την πρώτη βραδιά που τα φόρεσα στη Θεσσαλονίκη ενώ ήμασταν έξω και χορεύαμε με κάποιο τρόπο μια φίλη μου τα έσπρωξε με δύναμη και χάθηκαν μέσα στον κόσμο. Ήμουν τόσο μεθυσμένος που της είπα ότι θα πάρω άλλα. Κι αυτή άλλο τόσο που τα έψαχνε για μισή ώρα και τα βρήκε.

Χθες την ώρα που γυρνούσαμε από το Αϊντχόβεν έβρεχε. Στην εθνική οδό είχε κίνηση. Κάποια στιγμή είδα ένα αυτοκίνητο λίγο πιο μπροστά από εμάς να βρίσκεται κάθετα στο δρόμο. Νομίζω πως το είπα στον οδηγό. Μπορεί και όχι. Ανάμεσά μας υπήρχε ένα μικρό βαν. Πέσαμε πάνω στο βαν. Δεν θυμάμαι αν είδα τον αερόσακο ενώ έβγαινε ή αφού χτύπησα πάνω του και άνοιξα τα μάτια.

Λίγα χιλιόμετρα πριν γίνει αυτό συζητούσαμε για τις κλήσεις στην Ελλάδα και στην Ολλανδία, για την τήρηση των νόμων και για το αν και πόσο υποχρεωτικό είναι να φοράς ζώνη. "Ε στην Ολλανδία πάντα φοράμε" - εκεί καταλήξαμε.

Τα γυαλιά μου έσπασαν. Ευτυχώς μόνο αυτά. Εδώ και μήνες έλεγα ότι ήθελα να τα αλλάξω, τώρα στεναχωριέμαι λίγο που υποχρεώνομαι.