Όταν έβγαινα έξω παλιά δεν έπινα καφέ. Ούτε τσάι. Έπινα σοκολάτα με κάποιο λικέρ μέσα (tia maria, amaretto), γιατί νόμιζα ότι ήμουν μάγκας αν έπινα αλκοόλ, έστω και με αυτόν τον τρόπο, στην τρίτη γυμνασίου.
Μετά άρχισα να πίνω διάφορους καφέδες. Φραπέ, εσπρέσσο, καπουτσίνο και γαλλικό. Πλέον, πίνω πάντα γαλλικό στο σπίτι. Ο μόνος καφές που δεν κατάφερα ποτέ να πιω γιατί δεν μου άρεσε το άρωμά του, ήταν ο γαλλικός φουντούκι.
Στους δικούς μου αρέσει αυτός, και τώρα που ήρθα μετά από οχτώ μήνες στα Τρίκαλα το βάζο που βάζουμε τον καφέ μύριζε φουντούκι. "Είχαν μείνει μια-δυο κουταλιές από τον παλιό", μου είπαν.
Είπαν ψέμματα. Ή είμαι υπερβολικός.
Μετά άρχισα να πίνω διάφορους καφέδες. Φραπέ, εσπρέσσο, καπουτσίνο και γαλλικό. Πλέον, πίνω πάντα γαλλικό στο σπίτι. Ο μόνος καφές που δεν κατάφερα ποτέ να πιω γιατί δεν μου άρεσε το άρωμά του, ήταν ο γαλλικός φουντούκι.
Στους δικούς μου αρέσει αυτός, και τώρα που ήρθα μετά από οχτώ μήνες στα Τρίκαλα το βάζο που βάζουμε τον καφέ μύριζε φουντούκι. "Είχαν μείνει μια-δυο κουταλιές από τον παλιό", μου είπαν.
Είπαν ψέμματα. Ή είμαι υπερβολικός.
