"Υπερασπίσου το παιδί.."

Στις 6/12 συμπληρώθηκαν 18 χρόνια από το θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου. Τα blogs τα οποία μας το θύμισαν είχαν αναρτήσει βίντεο στα οποία τραγουδούσε τα λόγια του Λ.Παπαδόπουλου: «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα..» Είναι ανατριχιαστικό το πώς αυτά τα λόγια γίνονται πιο επίκαιρα από ποτέ μετά τα γεγονότα του Σαββάτου.
Το παιδί δεν υπερασπίζεται στη σημερινή Ελλάδα. Οι υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να αντεπεξέλθει είναι υπερβολικές για την ηλικία του. Σχολείο, φροντιστήρια, και κάθε είδους δραστηριότητα –μουσική, αθλήματα κτλ- την οποία επιτάσσει η μόδα πολλές φορές, και για την οποία δεν έχουμε μάθει την επιθυμία του παιδιού τις περισσότερες, του τρώνε όλη την ενεργεία. Οπότε, του μένει ένα Σάββατο βράδυ για να βγει έξω, να διασκεδάσει με τους φίλους του και να κάνει επιτέλους κάτι που πραγματικά επιθυμεί.
Αυτές τις ώρες είναι που οι γονείς ανησυχούν πολύ για την ασφάλεια των παιδιών τους. Υπάρχουν εγκληματίες, κακόφημα στέκια, κακές παρέες και πολλοί άλλοι λόγοι για να ενισχύουν την ανησυχία τους. Για τους παραπάνω λόγους υπάρχουν οι αστυνομικοί. Αυτοί είναι που θα προστατέψουν τα παιδιά από τους εγκληματίες, και θα περιπολούν στα κακόφημα στέκια. Το Σάββατο όμως τα δεδομένα άλλαξαν.
Ένας αστυνομικός δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Έχει ξανασυμβεί στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, όταν ένας μετανάστης σκοτώθηκε –«έτρεχε και έπεσε..»-, όταν κάποιος φοιτητής ξυλοκοπήθηκε άγρια –«έπεσε πάνω σε μια ζαρντινιέρα..»- και σε άλλα παρόμοια περιστατικά. Σε αυτό που συνέβη το Σάββατο όμως δεν μπορει να υπάρξει καμία δικαιολογία. Ένας αστυνομικός, έβγαλε το πιστόλι του και το χρησιμοποίησε εναντίον παιδιών 15 χρονών.
Σε όλους τους χώρους υπάρχουν κάποιοι που κάνουν καλά τη δουλειά τους και κάποιοι που δεν την κάνουν. Στην αστυνομία όμως, η εκπαίδευση πρέπει να είναι τέτοια ώστε να μην υπάρχει κανείς της δεύτερης κατηγορίας. Σε κανένα άλλο επάγγελμα μια λάθος κίνηση δεν μπορεί να κοστίσει τόσο. Είναι μη αναστρέψιμες οι καταστάσεις που ακολουθούν έπειτα από ένα λάθος σαν του αστυνομικού το Σάββατο.
Αυτές τις καταστάσεις τις βιώνουμε. Δεν ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» η δολοφονία του μικρού Αλέξανδρου. Ήταν η σφαίρα η οποία το κατέστρεψε, και τα θραύσματά του έπεσαν σε όλη τη χώρα με τα καταστροφικά αποτελέσματα που βλέπουμε στις περιουσίες των ανθρώπων.
Αυτή τη στιγμή πρέπει ως κοινωνία να κάνουμε μια επιλογή. Να απαιτήσουμε να σταματήσει η ύπαρξη τέτοιων συμπεριφορών από τους αστυνομικούς, ή να μείνουμε αδιάφοροι με συνέπεια να θρηνήσουμε κι άλλα θύματα, είτε από σφαίρες, είτε από πέτρες..

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Έρευνα", 17/12/08

Οι Πανελλήνιες Εξετάσεις από απόσταση ενός χρόνου

Η μέρα που ξεκινούν οι Πανελλήνιες Εξετάσεις φτάνει και το μυαλό μου γυρνάει ασυναίσθητα έναν χρόνο πίσω, τότε που εγώ ήμουν στη θέση των σημερινών εξεταζόμενων. Θυμάμαι τα άδεια βλέμματα όλων των συμμαθητών μου, την προσπάθεια να αστειευτούμε, να γελάσουμε, να μιλήσουμε για ο,τιδήποτε ευχάριστο, να διαφωνήσουμε για τις ομάδες μας και γενικά να προσπαθούμε να αποκεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας από το τι θα αντιμετωπίζαμε σε λίγες στιγμές από τότε.
Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το γέλιο να ήχει ψεύτικο, οι συζητήσεις να κόβονται στη μέση για να ακούσουμε κάποια ανακοίνωση και να μην μπορούμε να αποσπάσουμε το βλέμμα μας από τα ρολόγια, προσπαθώντας να τα κάνουμε να σταματήσουν για να μη φτάσει ποτέ η στιγμή που θα αναγκαστούμε να μπούμε στις αιθουσες. Το άγχος ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα. Ίσως να ήταν και το μοναδικό, καθώς όσο πλησίαζε ο Μάιος δεν υπήρχε τίποτε άλλο στο μυαλό μας εκτός από αυτό που θα αντιμετωπίζαμε εκείνες τις 6 μέρες.
Αυτές οι μέρες είναι οι μέρες της Κρίσης των μαθητών. Όλη η σχολική πορεία κάποιου κρίνεται αποτυχημένη ή επιτυχημένη από το αποτέλεσμα αυτών των ημερών. Όλη η μαθητική ζωή του καθενός περιστρέφεται γύρω από αυτές τις 6 ημέρες. Ακόμα και χωρίς να το ξέρει, γιατί από το δημοτικό προσπαθεί να αποκτήσει κάποιες βάσεις όχι μόνο γιατί είναι απαραίτητες γνώσεις, αλλά επειδή είναι αναγκαίες για να «ανέβει» ένα-ένα τα επίπεδα γνώσεων έως ότου φτάσει στο τελευταίο που είναι οι γνώσεις που χρειάζονται για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των Πανελληνίων. Δηλαδή, από μια πολύ μικρή ηλικία μπαίνεις σε μια προκαθορισμένη πορεία της οποίας δύσκολα μπορείς να παρεκλίνεις, εάν στόχος σου είναι η εισαγωγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Τα πιο πολλά μαθήματα χρειάζονται μόνο να τα αποστηθίζεις, από το δημοτικό ακόμα, έτσι ώστε θα σου φαίνεται οικείo το ότι η εξέταση βασίζεται στο αν είσαι καλος στην αποστήθιση ή όχι. Η κριτική σκέψη είναι απούσα από την ελληνική εκπαίδευση. Τα παιδιά εκπαιδεύονται στο να είναι καλοί «παπαγάλοι» και όχι στο να αποκτούν άποψη πάνω σε όλα τα θέματα που θα μπορούσαν μέσω του σχολείου. Δηλαδή το σχολείο δεν επιτελεί το ρόλο που του έχει επωμιστεί, το να κάνει τα παιδιά καλούς πολίτες. Αυτό συμβαίνει επειδή για να γίνει κάποιος καλός πολίτης πρέπει να έχει ευρύ φάσμα σκέψης και γνώσεων, αλλά με το υπάρχον σύστημα ο μαθητής αναγκάζεται και ρίχνει όλο το βάρος σε 6 μαθήματα, γιατί ουσιαστικά από αυτά θα κριθει το μέλλον του.
Τελικά, μέσω των εξετάσεων με το συστημα των 6 μαθημάτων αρκετοί θα καταφέρουν να γίνουν επιστήμονες, αλλά πολλοί περισσότεροι είναι αμφίβολο αν θα γίνουν σωστοί πολίτες.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Έρευνα", 29/05/2008