Η μέρα που ξεκινούν οι Πανελλήνιες Εξετάσεις φτάνει και το μυαλό μου γυρνάει ασυναίσθητα έναν χρόνο πίσω, τότε που εγώ ήμουν στη θέση των σημερινών εξεταζόμενων. Θυμάμαι τα άδεια βλέμματα όλων των συμμαθητών μου, την προσπάθεια να αστειευτούμε, να γελάσουμε, να μιλήσουμε για ο,τιδήποτε ευχάριστο, να διαφωνήσουμε για τις ομάδες μας και γενικά να προσπαθούμε να αποκεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας από το τι θα αντιμετωπίζαμε σε λίγες στιγμές από τότε.
Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το γέλιο να ήχει ψεύτικο, οι συζητήσεις να κόβονται στη μέση για να ακούσουμε κάποια ανακοίνωση και να μην μπορούμε να αποσπάσουμε το βλέμμα μας από τα ρολόγια, προσπαθώντας να τα κάνουμε να σταματήσουν για να μη φτάσει ποτέ η στιγμή που θα αναγκαστούμε να μπούμε στις αιθουσες. Το άγχος ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα. Ίσως να ήταν και το μοναδικό, καθώς όσο πλησίαζε ο Μάιος δεν υπήρχε τίποτε άλλο στο μυαλό μας εκτός από αυτό που θα αντιμετωπίζαμε εκείνες τις 6 μέρες.
Αυτές οι μέρες είναι οι μέρες της Κρίσης των μαθητών. Όλη η σχολική πορεία κάποιου κρίνεται αποτυχημένη ή επιτυχημένη από το αποτέλεσμα αυτών των ημερών. Όλη η μαθητική ζωή του καθενός περιστρέφεται γύρω από αυτές τις 6 ημέρες. Ακόμα και χωρίς να το ξέρει, γιατί από το δημοτικό προσπαθεί να αποκτήσει κάποιες βάσεις όχι μόνο γιατί είναι απαραίτητες γνώσεις, αλλά επειδή είναι αναγκαίες για να «ανέβει» ένα-ένα τα επίπεδα γνώσεων έως ότου φτάσει στο τελευταίο που είναι οι γνώσεις που χρειάζονται για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των Πανελληνίων. Δηλαδή, από μια πολύ μικρή ηλικία μπαίνεις σε μια προκαθορισμένη πορεία της οποίας δύσκολα μπορείς να παρεκλίνεις, εάν στόχος σου είναι η εισαγωγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Τα πιο πολλά μαθήματα χρειάζονται μόνο να τα αποστηθίζεις, από το δημοτικό ακόμα, έτσι ώστε θα σου φαίνεται οικείo το ότι η εξέταση βασίζεται στο αν είσαι καλος στην αποστήθιση ή όχι. Η κριτική σκέψη είναι απούσα από την ελληνική εκπαίδευση. Τα παιδιά εκπαιδεύονται στο να είναι καλοί «παπαγάλοι» και όχι στο να αποκτούν άποψη πάνω σε όλα τα θέματα που θα μπορούσαν μέσω του σχολείου. Δηλαδή το σχολείο δεν επιτελεί το ρόλο που του έχει επωμιστεί, το να κάνει τα παιδιά καλούς πολίτες. Αυτό συμβαίνει επειδή για να γίνει κάποιος καλός πολίτης πρέπει να έχει ευρύ φάσμα σκέψης και γνώσεων, αλλά με το υπάρχον σύστημα ο μαθητής αναγκάζεται και ρίχνει όλο το βάρος σε 6 μαθήματα, γιατί ουσιαστικά από αυτά θα κριθει το μέλλον του.
Τελικά, μέσω των εξετάσεων με το συστημα των 6 μαθημάτων αρκετοί θα καταφέρουν να γίνουν επιστήμονες, αλλά πολλοί περισσότεροι είναι αμφίβολο αν θα γίνουν σωστοί πολίτες.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Έρευνα", 29/05/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου