Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Focus: τεστ ηλιθιότητας

Του Νίκου Φωτάκη, από το protagon.gr

Ξέρεις ότι είσαι ηλίθιος όταν:


• Αντιμετωπίζεις ένα δημοσίευμα ενός ξένου περιοδικού για την πατρίδα σου σαν να πρόκειται για επίσημη θέση της χώρας στην οποία εκδίδεται αυτό το περιοδικό.


• Είσαι θεσμικός παράγων και κάνεις διάβημα στον πρεσβευτή ξένης χώρας να πάρει θέση για δημοσίευμα περιοδικού της χώρας του, επιδεικνύοντας παροιμιώδη περιφρόνηση για έννοιες όπως «ελευθερία του τύπου».


• Πιστεύεις ότι κάθε δημοσίευμα είναι κατευθυνόμενο από σκοτεινά κέντρα. (Αλλά κάπως έτσι εξηγείται το ότι κίτρινες ιστοσελίδες έχει γίνει εξουσία σ’ αυτήν την χώρα).

• Προσβάλλεσαι από το προϊόν της δουλειάς ενός κακόγουστου γραφίστα, αντιμετωπίζοντας μια άγαρμπη φωτοσοπιά* σαν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι (δηλαδή «μια άγαρμπη φωτοσοπιά»).


• Κατακλύζεις με τηλεφωνήματα και email διαμαρτυρίας ζητώντας τα ρέστα από την ελληνική έκδοση ενός περιοδικού η ξένη έκδοση του οποίου φιλοξένησε μια κακόγουστη φωτοσοπιά για την χώρα σου.


• Απαντάς σε μια κακόγουστη φωτοσοπιά με ένα κύμα από ακόμη πιο κακόγουστες φωτοσοπιές, κατακλύζοντας τα ΜΜΕ της χώρας σου με σβάστικες.


• Είσαι κυβερνητικός αξιωματούχος και μπαίνεις στον κόπο να απαντήσεις στα δημοσιεύματα εντύπων ξένης χώρας με το θηριώδες επιχείρημα «ναι, αλλά και η δική σας χώρα κατέστρεψε την χώρα μας επί Κατοχής».


• Είσαι δήμαρχος και μπαίνεις στον κόπο να απαντήσεις στα δημοσιεύματα εντύπων ξένης χώρας με το θηριώδες επιχείρημα «ναι, αλλά μας χρωστάτε πολεμικές αποζημιώσεις».


• Γενικά, θεωρείς ότι το επιχείρημα «ναι, αλλά μας χρωστάτε πολεμικές αποζημιώσεις» είναι αποστομωτική απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν κάνετε κάτι για το έλλειμμα της χώρας σας».


• Θεωρείς ότι το επιχείρημα «ναι, αλλά εσείς κάνατε το Ολοκαύτωμα» είναι ακόμη πιο αποστομωτική απάντηση στο ερώτημα «γιατί δεν κάνετε κάτι για το έλλειμμα της χώρας σας».


• Πιστεύεις στ’ αλήθεια πως, αν μας είχαν αποδοθεί οι αποζημιώσεις που ζητάμε μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, θα είχαμε αξιοποιήσει το ποσό για να δημιουργήσουμε πλούτο και υποδομές – όπως αξιοποιήσαμε υποδειγματικά τον πακτωλό χρημάτων που ήρθε υπό μορφή επιδοτήσεων στα δημόσια ταμεία.


• Πιστεύεις ότι μπορείς στ’ αλήθεια να κερδίσεις χρόνο, αλλάζοντας το θέμα από την παρούσα και πραγματική κατάσταση της οικονομίας της χώρας σου σε οτιδήποτε άσχετο.


• Δεν καταλαβαίνεις ότι με αυτήν την συμπεριφορά το μόνο που κάνεις είναι να επιβεβαιώνεις το δημοσίευμα που τόσο σε εξόργισε. (Συγγνώμη, αλλά σου αξίζουν χειρότερα από όσα ζεις).



*Φωτοσοπιά" – επεξεργασία φωτογραφίας με το δημοφιλέστατο πρόγραμμα Photoshop. H πρακτική έχει αποκτήσει διαστάσεις επιδημίας στα χέρια αγράμματων κακόγουστων γραφιστών, εξ ου και η έκφραση «από τότε που ανακαλύφθηκε το photoshop, χάθηκε το φιλότιμο».

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Επιστροφή?

Κάθε φορά που φεύγω από τη Θεσσαλονίκη για να πάω Τρίκαλα δε νιώθω ότι γυρνάω σπίτι μου, αλλά ότι φεύγω από αυτό.
Δε νομίζω πως σταμάτησα να νιώθω οικεία στο πατρικό μου, απλά το σπίτι ΜΟΥ είναι στη Θεσσαλονίκη. Με την ακαταστασία του, τις πεταμένες εφημερίδες στο πάτωμα και το ελεγχόμενο χάος που επικρατεί.
Το σπίτι στα Τρίκαλα είναι το σπίτι που ζούσα κάποτε, με τα κόμιξ μου στιβαγμένα δίπλα στο κρεβάτι και περιοδικά όπως τα θρυλικά "ΣΑΪΝΙΑ" ανάμεσα τους, που δεν ξέρω αν κυκλοφορούν πλέον.
Το μόνο ευχάριστο με την επιστροφή, εκτός από το ότι βλέπεις συγγενείς, είναι πως θα δεις φίλους που έχεις να δεις καιρό!

Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο από όλα είναι το ταξίδι! Λατρεύω το ταξίδι με το τρένο, γιατί γενικά λατρεύω τα τρένα. Κάθε τέτοιο ταξίδι μου χαρίζει 3 ώρες σίγουρης ανάγνωσης κάποιου περιοδικού, εφημερίδας ή βιβλίου, χωρίς τηλεόραση και pc εκεί κοντά για να με αποσπάσουν!

Στο σημερινό ταξίδι είχα για παρέα 1/4 περίπου του τελευταίου τεύχους του Αthens Review of books όπου διάβασα ένα καταπληκτικό άρθρο για τα εγκλήματα τιμής στην Τουρκία. Επίσης είχα το τελευταίο τεύχος του περιοδικού SOUL, το οποίο απλά ξεφύλισσα γρήγορα.
Τέλος, διάβασα και τις πρώτες 70 σελίδες του βιβλίου "Το εργοστάσιο των μολυβιών" της Σώτης Τριανταφύλλου, που μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον, όσο και το τελευταίο της βιβλίο που έχω διαβάσει. Μου είχαν προτείνει να διαβάσω και το "Άλμπατρος" πριν χρόνια, αλλά όπως μου είπε η ίδια:"Άσε τις δικαιολογίες ότι δεν είχες χρόνο, απλά κανείς δεν διαβάζει τίποτα από ό,τι του προτείνει η μάνα του."

Μου έκανε τρομερή εντύπωση που είδα έναν κύριο να κρατάει την εφημερίδα "Εστία". Νόμιζα πως οι αναγνώστες της θα μιλούσαν με περισπωμένες και πνεύματα, αλλά δε διέκρινα κάτι τέτοιο όταν τον άκουσα.. (Μπορείτε να διαβάσετε τη στήλη Media Trip του Άρη Δημοκίδη όταν για μια εβδομάδα διάβαζε την Εστία εδώ)

Πώς να μην είναι ευχάριστο το ταξίδι όταν το τελευταίο τραγούδι που ακούς πριν μπεις στο τρένο από τον Republic είναι το παρακάτω;


Don't say you want me
Don't say you need me
Don't say you love me
It's understood
Don't say you're happy
Out there without me
I know you can't be
'cause it's no good

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

"A Single Man": Εντυπώσεις και σκέψεις



Την Πέμπτη ξεκίνησε να προβάλλεται στην Ελλάδα η ταινία του Tom Ford "A Single Man". Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Christofer Isherwood, και παρακολουθεί μια μέρα από τη ζωή ενός καθηγητή πανεπιστημίου μετά το θάνατο του συντρόφου του.
Ήμουν περίεργος να δω την ταινία που σκηνοθέτησε κάποιος σχεδιαστής μόδας τον οποίο εκτιμώ και θαυμάζω αρκετά. Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, αλλά ποιος θεατής είναι; Να τονίσω πως το κείμενο αυτό δεν είναι κριτική, αλλά κάποιες σκέψεις που προέκυψαν μετά την προβολή της ταινίας.
Η περιέργεια που είχα για να δω την ταινία γιγαντώθηκε διαβάζοντας διάφορες πολύ καλές κριτικές. Όλοι μιλούσαν για μια ταινία-έκπληξη. Πήγα σχετικά μαγκωμένος στον κινηματογράφο, καθώς όπως λέει κι ο σοφός λαός "Όπου ακούς πολλά κεράσια..".
Αποδείχτηκε πως έκανα λάθος. Η ταινία αξίζει μέχρι και την τελευταία θετική γνώμη που γράφτηκε γι'αυτήν.

Ήταν ένας καταιγισμός συναισθημάτων, εικόνων, και πολύ καλών ερμηνειών. Όλα αυτά συνοδευόταν από καταπληκτική μουσική η οποία έδενε με τις -αναμενόμενες- πανέμορφες εικόνες που δημιούργησε ο Tom Ford.
Το ντύσιμο των ηθοποιών ήταν καταπληκτικό-δε νομίζω να εκπλήσσει κάποιον αυτό. Προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, εφάμιλλο της καταπληκτικής σειράς Mad Men. Όμως δεν ήταν μόνο το ντύσιμο που έκανε τις εικόνες τόσο όμορφες. Το περιβάλλον γύρω από τους πρωταγωνιστές ήταν επίσης πολύ καλά φτιαγμένο, σχεδόν εξιδανικευμένο. Σε πλήρη αντίθεση με τον πρωταγωνιστή που κατέρρεε όσο περνούσε η ώρα.
Ουσιαστικά η ταινία στηρίζεται σε μια καταπληκτική -έως και οσκαρική- ερμηνεία του Colin Firth. Δεν ξέρω αν ο ρόλος ήταν κομμένος και ραμμένος γι'αυτόν, ή αν αυτός τον έκανε να μοιάζει έτσι, αλλά υπήρχαν στιγμές που ένιωθες πως ο Colin Firth και ο George είναι το ίδιο πρόσωπο. Ειδικά όταν "πάγωνε" ο χρόνος και η κάμερα ζούμαρε στο πρόσωπό του με τη μουσική από πίσω ήταν οι πιο εύγλωττες σκηνές της ταινίας.
Δίπλα του στέκεται η φίλη του Charlie, που την υποδύεται η Julian Moore, στην καλύτερή της ερμήνεια -όπως λένε οι ειδικοί- και δεν νομίζω πως έχουν άδικο.

Γενικά πρόκειται για μια ταινία που θα θυμάμαι. Σπαρακτική πολλές φορές, σε έκανε να νιώθεις το αδιέξοδο που βρίσκεται ο πρωταγωνιστής τόσο κοντά σου, που ανατρίχιαζες. Αυτό που πρέπει να τονίσω είναι πως παρότι στη ταινία πρωταγωνιστεί μια ομόφυλη σχέση, δεν είναι σίγουρα μια ταινία που απευθύνεται σε ειδικό κοινό. Λέγοντας ειδικό κοινό εννοώ σινεφίλ, ή "ανοιχτόμυαλούς" ανθρώπους που δεν θα τους ενοχλήσει.
Όπως λέει και ο Πάυλος Θ. Κάγιος στα Νέα:"Παρ΄ όλο που ο ήρωας της ιστορίας είναι ομοφυλόφιλος, η ταινία υπερβαίνει τα όρια του φύλου"..."Θα μπορούσε να είναι η ίδια ιστορία αν επρόκειτο για τη σύζυγο του Τζορτζ, αντί για τον σύντροφό του που είχε πεθάνει."
Σίγουρα μια ταινία που θα πρότεινα να δει κάποιος, και που θα την ξαναέβλεπα ευχάριστα.

Μπορείτε να διαβάσετε κριτικές για την ταινία εδώ: Παύλος Κάγιος, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Δημήτρης Μπούρας, Νίνος-Φένεκ Μιχελίδης.


Την εικόνα τη βρήκα εδώ.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

e.e. cummings

οι ώρες ανατέλλουν σβήνοντας τ’ αστέρια και

ξημέρωσε

στο δρόμο τ’ ουρανού το φως βαδίζει σκορπώντας ποιήματα


στη γη ένα κερί

σβήνει η πόλη

ξυπνά

μ’ ένα τραγούδι στα

χείλη της με το θάνατο στα μάτια της


και ξημέρωσε

και ο κόσμος

ετοιμάζεται να δολοφονήσει όνειρα…


κοιτάζω στο δρόμο όπου δυνατοί

άντρες σκάβουν ψωμί

και βλέπω τα κτηνώδη πρόσωπα των

ανθρώπων ικανοποιημένα αποτρόπαια απελπισμένα βάναυσα ευτυχισμένα


και είναι μέρα,


στον καθρέφτη

βλέπω έναν αδύναμο

άνθρωπο

που ονειρεύεται

όνειρα


όνειρα μες στον καθρέφτη


και είναι

σούρουπο στη γη


ένα κερί ανάβει

και είναι σκοτάδι.

οι άνθρωποι είναι στα σπίτια τους

ο αδύναμος άνθρωπος είναι στο κρεβάτι του

η πόλη


κοιμάται με το θάνατο στα χείλη της μ’ ένα τραγούδι στα μάτια της

οι ώρες κατεβαίνουν

ανάβοντας τ’ αστέρια….


στο δρόμο τ’ ουρανού η νύχτα βαδίζει σκορπώντας ποιήματα

Μετά από τόσο καιρό αποχής από το blog και το γράψιμο, είπα να επιστρέψω με κάτι που διάβασα κατά τη διάρκεια της εξεταστικής και μου άρεσε πάρα πολύ. Κάποιος γνωστός μου είπε να διαβάσω e.e. cummings και μου πρότεινε αυτό το βιβλίο. Από τα γρήγορα ξεφυλλίσματα και τις πρόχειρες αναγνώσεις στα διαλείμματα από το βαρετό διάβασμα της εξεταστικής μου έχουν μείνει πολύ θετικές εντυπώσεις.

Το ποίημα του e.e. cummings υπάρχει στο βιβλίο 33χ3χ33 , και είναι σε μετάφραση του Χάρη Βλαβιανού. Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.


Την εικόνα τη βρήκα εδώ.