Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου - Δύο ποιήματα

Τον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου δεν τον ήξερα. Δεν είχα διαβάσει δηλαδή κάτι που έχει γράψει. Απλά είχα ακούσει το όνομά του μαζί με του Ντίνου Χριστιανόπουλου και του Γιώργου Ιωάννου ως τους Ερωτικούς ποιητές της Θεσσαλονίκης.

Μια μέρα που βρισκόμουν στα Τρίκαλα ξεφύλλιζα το βιβλίο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της αδερφής μου. Ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα που διάβασα, περισσότερη εντύπωση μου έκανε ένα ποίημα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου:

Η ποίηση δε μας αλλάζει

Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή

το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής

η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά η σήψη που προχώρησε

δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η ποίηση καθυστερεί τη διαμόρφωση

κάνει πιο δύσκολη τη καθημερινή μας πράξη

Μου άρεσε πολύ, και τότε έτρεξα και έψαξα κι άλλα ποιήματά του στις σελίδα του Νίκου Σαραντάκου (όπου καταφεύγω για να διαβάσω κάτι βιαστικά ή για να δω τι και πώς γράφει κάποιος που δεν γνωρίζω).

Μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τα ποιήματά του κι έτρεξα αγόρασα τη συλλογή του "Ο Δύσκολος Θάνατος" απ'τις εκδόσεις Νεφέλη.

Δεν έχω προλάβει ακόμα να τα διαβάσω όλα, λόγω εξεταστικής. Διάβασα μόνο την πρώτη από τις επτά ενότητες, με τίτλο "Αισθηματική ηλικία". Από αυτή την ενότητα μου άρεσε πολύ το πρώτο ποίημα που είναι το παρακάτω:

Χάος

Πού βαδίζουμε μέσα σ’ αυτό το χαμό

μέσα στη νύχτα

Αγαπημένη μορφή

ματιά

χαμόγελο

που ταξιδεύει στο Βορρά

Καράβια και φώτα

στο πέλαγο

Ο δρόμος πλάι στη θάλασσα έρημος

Πού να βαδίζουμε

Γιατί τόσο ασάλευτη η νύχτα

γιατί τόσο βαθύς ο ουρανός

Παντού σκοτάδι

νύχτα γυμνή

Μορφή καθάρια

που χάθηκες στη νύχτα

Θα πορευθούμε

βαθιά θλιμμένοι

μέσα στο δρόμο

των αστεριών

Ο καθένας στο αστέρι του

στη δική του χαρά

στα δικά του δάκρυα

Όχι χαμόγελα

τίποτε πια

Μάλλον θα αποκτήσω κι άλλα αγαπημένα διαβάζοντας και τη συνέχεια του βιβλίου! Αυτά μετά τις 24/6!

Την εικόνα τη βρήκα εδώ. Επίσης βρήκα ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ με αποσπάσματα από συνέντευξη που είχε δώσει εδώ.

We are not, by R.

Όταν ξεκινούσα αυτό το blog δεν είχα στο μυαλό μου το ενδεχόμενο να φιλοξενήσω κείμενα άλλων. Να που μου ζητήθηκε όμως, κι από άνθρωπο που εκτιμώ, οπότε δε μπορώ να το αρνηθώ. Μιας κι εγώ δεν γράφω τίποτα εδώ και τόσο καιρό, ας ανανεωθεί το blog μου με κείμενο κάποιου άλλου.

We are not

Even if we stayed for a lifetime, it still would not be enough.

Never will we say that now we are ready to depart.

And yet we do.

We pack, we leave.

Separated by space we walk united in time.

In an earth that seeks to become, we somehow manage to be.

And we are together.

Under a sky that never ceases to destroy we somehow survive-

for now.

And we continue.

Do not ask me where we are-

Do not ask me where we are going.

All I know is that we go-

And that we go together.

No hand can I hold but yours that is not here.

No face can I see but yours that my sight never reaches.

No laughter do I ever hear but yours that never ceases.

And we go.

Don’t ask me where-

All I know is we are going together.

You are here and then you are not-

And yet here you are again.

As if you never leave.

And yet I may not touch you.

And then you come back and I come back

And we are indeed together.

Like a splinter in life’s wooden surface we become.

And then we are

together.

We enjoy a day in the sun;

Together

We hold no fear, no remorse.

Together

We can.

Together

We are.

And then we go again;

somewhere new, somewhere far

away.

And it seems as though the road is always stretching

And I stand on one end

And you stand on the other.

Together,

The two edges of the earth.

And we move

Separately but together.

I take a step

You take a step.

We walk.

As if we are holding hands.

Until some day we meet again.

And,

Suddenly,

it seems like never when

together

we were not.

e.e. cummings

οι ώρες ανατέλλουν σβήνοντας τ’ αστέρια και

ξημέρωσε

στο δρόμο τ’ ουρανού το φως βαδίζει σκορπώντας ποιήματα

στη γη ένα κερί

σβήνει η πόλη

ξυπνά

μ’ ένα τραγούδι στα

χείλη της με το θάνατο στα μάτια της

και ξημέρωσε

και ο κόσμος

ετοιμάζεται να δολοφονήσει όνειρα…

κοιτάζω στο δρόμο όπου δυνατοί

άντρες σκάβουν ψωμί

και βλέπω τα κτηνώδη πρόσωπα των

ανθρώπων ικανοποιημένα αποτρόπαια απελπισμένα βάναυσα ευτυχισμένα

και είναι μέρα,

στον καθρέφτη

βλέπω έναν αδύναμο

άνθρωπο

που ονειρεύεται

όνειρα

όνειρα μες στον καθρέφτη

και είναι

σούρουπο στη γη

ένα κερί ανάβει

και είναι σκοτάδι.

οι άνθρωποι είναι στα σπίτια τους

ο αδύναμος άνθρωπος είναι στο κρεβάτι του

η πόλη

κοιμάται με το θάνατο στα χείλη της μ’ ένα τραγούδι στα μάτια της

οι ώρες κατεβαίνουν

ανάβοντας τ’ αστέρια….

στο δρόμο τ’ ουρανού η νύχτα βαδίζει σκορπώντας ποιήματα

Μετά από τόσο καιρό αποχής από το blog και το γράψιμο, είπα να επιστρέψω με κάτι που διάβασα κατά τη διάρκεια της εξεταστικής και μου άρεσε πάρα πολύ. Κάποιος γνωστός μου είπε να διαβάσω e.e. cummings και μου πρότεινε αυτό το βιβλίο. Από τα γρήγορα ξεφυλλίσματα και τις πρόχειρες αναγνώσεις στα διαλείμματα από το βαρετό διάβασμα της εξεταστικής μου έχουν μείνει πολύ θετικές εντυπώσεις.

Το ποίημα του e.e. cummings υπάρχει στο βιβλίο 33χ3χ33 , και είναι σε μετάφραση του Χάρη Βλαβιανού. Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Την εικόνα τη βρήκα εδώ.