Μια μέρα που βρισκόμουν στα Τρίκαλα ξεφύλλιζα το βιβλίο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της αδερφής μου. Ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα που διάβασα, περισσότερη εντύπωση μου έκανε ένα ποίημα του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου:
Η ποίηση δε μας αλλάζει
Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει
Δε σταματά η σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη
Η ποίηση καθυστερεί τη διαμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη τη καθημερινή μας πράξη
Μου άρεσε πολύ, και τότε έτρεξα και έψαξα κι άλλα ποιήματά του στις σελίδα του Νίκου Σαραντάκου (όπου καταφεύγω για να διαβάσω κάτι βιαστικά ή για να δω τι και πώς γράφει κάποιος που δεν γνωρίζω).
Μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τα ποιήματά του κι έτρεξα αγόρασα τη συλλογή του "Ο Δύσκολος Θάνατος" απ'τις εκδόσεις Νεφέλη.
Δεν έχω προλάβει ακόμα να τα διαβάσω όλα, λόγω εξεταστικής. Διάβασα μόνο την πρώτη από τις επτά ενότητες, με τίτλο "Αισθηματική ηλικία". Από αυτή την ενότητα μου άρεσε πολύ το πρώτο ποίημα που είναι το παρακάτω:
Χάος
Πού βαδίζουμε μέσα σ’ αυτό το χαμό
μέσα στη νύχτα
Αγαπημένη μορφή
ματιά
χαμόγελο
που ταξιδεύει στο Βορρά
Καράβια και φώτα
στο πέλαγο
Ο δρόμος πλάι στη θάλασσα έρημος
Πού να βαδίζουμε
Γιατί τόσο ασάλευτη η νύχτα
γιατί τόσο βαθύς ο ουρανός
Παντού σκοτάδι
νύχτα γυμνή
Μορφή καθάρια
που χάθηκες στη νύχτα
Θα πορευθούμε
βαθιά θλιμμένοι
μέσα στο δρόμο
των αστεριών
Ο καθένας στο αστέρι του
στη δική του χαρά
στα δικά του δάκρυα
Όχι χαμόγελα
τίποτε πια
Μάλλον θα αποκτήσω κι άλλα αγαπημένα διαβάζοντας και τη συνέχεια του βιβλίου! Αυτά μετά τις 24/6!
