Λόφοι από χώμα

Όταν ήμουν πρώτη δημοτικού είχαν σκάψει ένα οικόπεδο πίσω από το νοσοκομείο για να χτίσουν νέο. Το χώμα σχημάτιζε κάτι λόφους που ήταν μεγαλύτεροι από το κτήριο του νοσοκομείου. Δεν μας άφηναν να ανεβούμε για να παίξουμε εκεί. Μια μέρα ήρθε ο Σημίτης για να εγκαινιάσει το έργο. Τότε με άφησαν και ανέβηκα πάνω σε έναν λόφο, μαζί με κάποια μεγαλύτερα παιδιά. Μου φάνηκε πολύ περίεργο που είδα κάποιον που έβλεπα συνέχεια στη τηλεόραση από κοντά.

Υπήρχε μια τεράστια ταμπέλα που έλεγε ότι το έργο θα τελειώσει τη χρονιά που θα τελείωνα το δημοτικό. Το είπα στον μπαμπά μου. Γέλασε, και μου είπε ότι θα τελειώσω και το λύκειο και το νοσοκομείο δεν θα έχει γίνει ακόμα.

Είχε δίκιο. Τις δυο-τρεις φορές που αρρώστησαν οι γιαγιάδες μου και μπήκαν στο -καινούργιο- νοσοκομείο ήμουν ήδη φοιτητής στη Θεσσαλονίκη.

Μπανιέρα

Ένα από τα πράγματα που μου λείπουν στη Θεσσαλονίκη είναι η μπανιέρα που έχουμε στο σπίτι εδώ. Λατρεύω να κάνω μπάνιο εκεί. Γι'αυτό νομίζω αργώ και σε όλα μου τα ραντεβού.

Η αγαπημένη μου συνήθεια είναι να κάθομαι μέσα στη μπανιέρα και να πέφτει νερό από ψηλά που έχω τοποθετήσει το τηλέφωνο σαν να κάνω ντουζ. Κάνω όπως κάνουν όλοι οι πρωταγωνιστές διάφορων ταινιών που στέκονται σκεπτικοί και συνήθως λυπημένοι με το νερό να μπερδεύεται με τα δάκρυά τους. Φαντάζομαι διάφορες ιστορίες και δημιουργώ φανταστικά προβλήματα τα οποία θα με οδηγούσαν σε τέτοιο σημείο.

Κάπου εκεί, όμως, χτυπάει τη πόρτα αυτός που θέλει να κάνει μπάνιο μετά από μένα, μου θυμίζει ότι έχω αργήσει και τρέχω σαν τρελός για να φτάσω στην ώρα μου.

Πορτοκαλί κάγκελα

Στο δημοτικό περνούσα ωραία. Τα μαθήματα μου φαινόταν εύκολα και στα διαλείμματα έπαιζα ποδόσφαιρο με τους φίλους μου. Με τους ίδιους πηγαίναμε να παίξουμε ποδόσφαιρο και τα απογεύματα στο σχολείο, αλλά τότε δεν χαιρόμουν πολύ. Έπρεπε να σκαρφαλώσουμε τα κάγκελα -που μου φαινόταν πολύ ψηλά- για να μπούμε στο προαύλιο. Αισθανόμουν άβολα που οι άλλοι το κατάφερναν τόσο εύκολα κι εγώ όχι.

Την περίοδο που άρχισα να μαθαίνω να σκαρφαλώνω κι εγώ έτσι εύκολα κάποιοι είχαν σπάσει δυο κάγκελα και μπορούσαμε να μπούμε από εκεί.

Ημισκούμπρια

Είχα μια κασέτα με διάφορα τραγούδια από τα Ημισκούμπρια. Μου την είχε γράψει ένας ξάδερφός μου. Παρακαλούσα να τελειώσει η εθνική οδός και να μπούμε σε δρόμο με βουνά γύρω του για να βάλουμε να παίζει η κασέτα στο αυτοκίνητο. Η αδερφή μου ζαλιζόταν στις στροφές που είχε ο δρόμος και ζητούσε κάθε τρεις και λίγο να σταματήσουμε για να πάρει αέρα. Πιστεύω ότι έλεγε ψέματα και ότι απλά δεν άντεχε να ακούει την κασέτα.

Έχω να την ακούσω πάνω από 9 χρόνια. Η αδερφή μου δεν ζαλίζεται πια. Εγώ θυμάμαι όλους τους στίχους απ'έξω.

Κυριακή του Πάσχα

Γενικά δεν μαζευόμαστε σε τεράστιες παρέες με θείους θείες κτλ και ψήνουμε αρνί. Δεν με ενοχλεί γιατί δεν μου αρέσει. Το αρνί, όχι η μάζωξη.

Από τα τελευταία 5 χρόνια, πέρυσι μόνο το ψήσαμε σε σούβλα μαζί με άλλα αρνιά και παρέα. Είχε έρθει ο θείος μου. Είχα βγει, είχα πιει και γύρισα κάπως μεθυσμένος λίγη ώρα πριν ξεκινήσουμε για το χωριό. Στη διαδρομή καθόμουν δίπλα στη γιαγιά μου. Γέλασα με διάφορα που της έλεγα και που μου έλεγε κι αυτή.

Μέχρι να φτάσουμε είχα ξεμεθύσει. Πήγα, τους χαιρέτησα και γελούσα ακόμα όταν θυμόμουν τους διαλόγους με τη γιαγιά μου. Μετά, θυμήθηκα ότι δεν θα έπρεπε να ήμουν χαρούμενος και έπεσα για ύπνο.

Όταν ξύπνησα δεν υπήρχε αρνί στο τραπέζι. Είχε μείνει μόνο η μυρωδιά του.

Σουβλισμένο αρνί

Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη ανάμνηση από το Μ.Σάββατο και την Ανάσταση. Πάω στην εκκλησία για να μην γκρινιάζει η γιαγιά μου. Τελικά, γκρινιάζουμε εμείς γιατί εξαφανίζεται πάντα και πάει κάπου προς τα μέσα. Κανείς δεν ξέρει πού. Και την περιμένουμε να βγει να πάμε να φάνε κάτι που δεν αντέχω ούτε να μυρίζω.

Θυμάμαι πριν 4-5 χρόνια, όμως, που είχαν έρθει για Πάσχα ο θείος μου από την Ολλανδία με την οικογένειά του. Ήμασταν έξω, στο χωριό, και πήραμε το αρνί από το κρεοπωλείο. Το αρνί το πήγαμε σπίτι εγώ και η θεία μου. Κανείς από τους δύο δεν τρώει αρνί. Κανείς από τους δύο δεν αντέχει να το βλέπει ψημένο. Πόσο μάλλον μόλις σουβλισμένο.

Μέχρι να ψηθεί το φύλαξαν στο δωμάτιο που κοιμόμουν συνήθως.

Δεν κοιμήθηκα ποτέ ξανά σε εκείνο το δωμάτιο.

Συμβουλή για σήμερα το βράδυ

Να μην πιείτε πολύ σήμερα το βράδυ, αν βγείτε. Αν αύριο ξυπνήσετε με χανγκόβερ θα συμβεί αυτό:

Θα δείτε ζαλισμένοι τις κυριακάτικες εφημερίδες που θα κυκλοφορήσουν Σάββατο και θα νομίζετε ότι είναι Κυριακή. Εκείνη τη στιγμή θα πιστέψετε ότι κοιμόσασταν μια ολόκληρη μέρα και πρέπει να βρείτε δικαιολογίες για όλα αυτά που είχατε κανονίσει για το Σάββατο και τα χάσατε. Όταν σας μυρίσει η μαγειρίτσα και όχι το αρνί, θα καταλάβετε τί μέρα είναι και τί συμβαίνει. Κρίμα, όμως, να αγχώνεστε μέχρι τότε.

Γαλλικός Φουντούκι

Όταν έβγαινα έξω παλιά δεν έπινα καφέ. Ούτε τσάι. Έπινα σοκολάτα με κάποιο λικέρ μέσα (tia maria, amaretto), γιατί νόμιζα ότι ήμουν μάγκας αν έπινα αλκοόλ, έστω και με αυτόν τον τρόπο, στην τρίτη γυμνασίου.
Μετά άρχισα να πίνω διάφορους καφέδες. Φραπέ, εσπρέσσο, καπουτσίνο και γαλλικό. Πλέον, πίνω πάντα γαλλικό στο σπίτι. Ο μόνος καφές που δεν κατάφερα ποτέ να πιω γιατί δεν μου άρεσε το άρωμά του, ήταν ο γαλλικός φουντούκι.
Στους δικούς μου αρέσει αυτός, και τώρα που ήρθα μετά από οχτώ μήνες στα Τρίκαλα το βάζο που βάζουμε τον καφέ μύριζε φουντούκι. "Είχαν μείνει μια-δυο κουταλιές από τον παλιό", μου είπαν.

Είπαν ψέμματα. Ή είμαι υπερβολικός.