Δεν διάβαζα πάντα εφημερίδες. Από μικρός θυμάμαι την εικόνα τους, όμως, μέσα στο σπίτι. Ειδικά τις Κυριακές έβλεπα κομμάτια της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας στο σαλόνι και στο δωμάτιο των γονιών μου.
Μια φορά, από περιέργεια, πήρα στα χέρια μου το "Ε", που μου φάνηκε και το πιο ελκυστικό και προσιτό στα μάτια μου, ίσως λόγω του ιλουστρασιόν χαρτιού. Το ξεφύλλισα χαζεύοντας τις εικόνες, ώσπου έφτασα στη τελευταία σελίδα και είδα ότι είχε κόμικς. Ενθουσιάστηκα, γιατί εκείνη τη περίοδο διάβαζα ό,τι περιοδικό με κόμικς κυκλοφορούσε και μου έκανε εντύπωση που είδα ότι υπήρχε μια τέτοια σελίδα σε κάτι που διάβαζαν οι γονείς μου.
Μετά από αυτή τη μέρα, κάθε Κυριακή είχα στο μυαλό μου να διαβάζω στη τελευταία σελίδα του "Ε" τον Αρκά. Όσο περνούσε ο καιρός, η περιέργειά μου μεγάλωνε για το τι υπήρχε και στις υπόλοιπες σελίδες του περιοδικού κι άρχισα να το ξεφυλλίζω λίγο πιο προσεκτικά. Ενθουσιάστηκα. Διάβαζα για πράγματα που δεν γνώριζα ότι υπήρχαν. Εκθέσεις στις Η.Π.Α., αφιερώματα σε καλλιτέχνες, συνεντεύξεις από ανθρώπους που αργότερα κατέληξα να θαυμάζω.
Αυτό μου έγινε συνήθεια με τον καιρό, όταν αποφάσισα να αρχίσω να ξεφυλλίζω και το βασικό σώμα της εφημερίδας για να δω αν υπάρχει κάτι που με ενδιαφέρει κι εκεί. Έτσι, κάτω από το εντυπωσιασμένο βλέμμα των γονιών μου, άρχισα να διαβάζω ολόκληρη την εφημερίδα. Το αμέσως επόμενο κομμάτι της που άρχισα να διαβάζω ήταν το ένθετο των Τεχνών, το 7. Στη τελευταία σελίδα του υπήρχε το top50 της ifpi, κι έβλεπα τις κατατάξεις των cd. Άρχισα να διαβάζω τη στήλη του Ευγένιου Αρανίτση (χωρίς να καταλαβαίνω και πολλά) και τη στήλη του Θανάση Γιαλκέτση (εκεί καταλάβαινα λίγα παραπάνω).
Τα χρόνια περνούσαν, εμένα μου ήταν συνήθεια πλέον να ξεκοκαλίζω τα δυο αυτά έντυπα, και κάποια στιγμή άρχισα να διαβάζω με ενδιαφέρον και την υπόλοιπη εφημερίδα. Άρχισα να είμαι περίεργος για τη πολιτική, διάβαζα τα άρθρα που υπήρχαν στις σελίδες της, και απέκτησα τεράστια αδυναμία στον Ιό της Κυριακής. Η αγαπημένη μου στήλη, η οποία με βοήθησε να δω τα πράγματα αρκετά διαφορετικά από όσο τα έβλεπα μέχρι τότε, μου έδωσε να καταλάβω με τις πολλές πηγές τι σημαίνει δημοσιογραφία με στοιχεία και συνέβαλλε αρκετά στο ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος.
Εκτός από τις Κυριακές, διάβαζα την Ελευθεροτυπία και τις Τετάρτες. Την αγόραζα για το "9", αλλά με την διαδρομή που περιέγραψα παραπάνω και για την Κυριακάτικη (κόμικς-τέχνες-πολιτική), άρχισα να τη διαβάζω ολόκληρη. Όσο μεγάλωνα άρχισα να ζητάω κι άλλες εφημερίδες για να διαβάζω. Κυρίως τις Κυριακές, αλλά όχι μόνο.
Την Ελευθεροτυπία σταμάτησα να την αγοράζω από τη στιγμή που έγινα φοιτητής. Προσπαθούσα να κάνω οικονομία και τα 4 ευρώ που έδινα για εφημερίδες τις Κυριακές ήθελα να μου προσφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερο υλικό για ανάγνωση. Ποτέ δεν σταμάτησα να τη διαβάζω, όμως. Ευτυχώς υπάρχει το πολύ καλό site της που μπορούσα να διαβάζω από εκεί ό,τι ήθελα.
Με τον καιρό, άλλαξαν αρκετά πράγματα στην Ελευθεροτυπία. Άλλαξε το αγαπημένο μου 7, έφυγε ο Ιός και πολλοί από τους εξωτερικούς συνεργάτες -όπως ο Γιάννης Πανούσης. Είχε σταματήσει να μου αρέσει και να χαίρομαι όταν τη διαβάζω. Το τελευταίο καιρό μου άρεσαν μόνο η Βιβλιοθήκη, τα ένθετα της Le monde diplomatique και των New York Times και το δισέλιδο που αφορά τα media στη Κυριακάτικη. Το "Ε" όσες φορές έπεσε στα χέρια μου κατάλαβα ότι εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο περιοδικό που διάβαζα κάποτε.
Όλα αυτά, όμως, δεν μετρίασαν ούτε στο ελάχιστο τη πίκρα που ένιωσα όταν διάβασα στο twitter ότι υπάρχουν φήμες για το κλείσιμό της. Είναι ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας που σταματά να υπάρχει. Κυρίως, όμως, είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που με επηρέασε πολύ και διαμόρφωσε αυτό που είμαι.
Ελπίζω να μην επιβεβαιωθούν οι φήμες.
Με τον καιρό, άλλαξαν αρκετά πράγματα στην Ελευθεροτυπία. Άλλαξε το αγαπημένο μου 7, έφυγε ο Ιός και πολλοί από τους εξωτερικούς συνεργάτες -όπως ο Γιάννης Πανούσης. Είχε σταματήσει να μου αρέσει και να χαίρομαι όταν τη διαβάζω. Το τελευταίο καιρό μου άρεσαν μόνο η Βιβλιοθήκη, τα ένθετα της Le monde diplomatique και των New York Times και το δισέλιδο που αφορά τα media στη Κυριακάτικη. Το "Ε" όσες φορές έπεσε στα χέρια μου κατάλαβα ότι εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο περιοδικό που διάβαζα κάποτε.
Όλα αυτά, όμως, δεν μετρίασαν ούτε στο ελάχιστο τη πίκρα που ένιωσα όταν διάβασα στο twitter ότι υπάρχουν φήμες για το κλείσιμό της. Είναι ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας που σταματά να υπάρχει. Κυρίως, όμως, είναι ένα κομμάτι της ζωής μου που με επηρέασε πολύ και διαμόρφωσε αυτό που είμαι.
Ελπίζω να μην επιβεβαιωθούν οι φήμες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου