Είναι κάποιες μέρες που ξυπνάς και τι περιμένεις γεμάτες. Γεμάτες δραστηριότητα. Συναντήσεις, βόλτες, καφέδες, κινηματογράφος, βόλτες, βιβλία, αγορές.. Κάποια από αυτά, μπορεί και όλα μαζί, θα συμβούν. Υπάρχει περίπτωση. Δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες αυτό το σενάριο, αλλά δεν είναι και απίθανο. Είναι σχεδόν απίθανο.
Αυτές τις μέρες το πιθανότερο είναι πως θα κάνεις ένα μόνο πράγμα: Τίποτα. Είναι κάτι μουντές μέρες με συννεφιά- πόσο κλισέ ακούγεται αυτό. Συνήθως βρέχει- ακόμα πιο κλισέ. Αλλά τουλάχιστον η βροχή σου δίνει μια δικαιολογία, ένα άλλοθι. Ή μια ευκαιρία για στομφώδεις δηλώσεις όπως: "Μα ποιος να βρέχεται τώρα;;" ή "Ομπρέλα;; Απαπά!! Οι ομπρέλες που μου αρέσουν δεν ταιριάζουν με το ντύσιμό μου. Οι μικρές είναι ξενέρωτες.".
Τόσο απλά μπορεί μια φανταστική μέρα- όπως την είχες στο μυαλό σου τουλάχιστον- να καταλήξει σε φιάσκο. Σε ένα μεγάλο τίποτα δηλαδή. Τότε περνάς τη μέρα σου όπως και τις υπόλοιπες, μη "φανταστικές" μέρες. Ανάμεσα σε δύο οθόνες. Του υπολογιστή και της τηλεόρασης.
Υπάρχουν και κάποιες άλλες μέρες. Είναι εκείνες που οι γεμάτες στόμφο δηλώσεις δεν βγαίνουν απ'το στόμα σου, αλλά καταλήγουν στα αυτιά σου. Εκείνες τις μέρες αναγκάζεσαι να τις περάσεις όπως και τις υπόλοιπες. Εγκλωβισμένος ανάμεσα σε αυτές τις δύο οθόνες. Το τηλέφωνο του απεγκλωβισμού σου παραμένει βουβό.
2 σχόλια:
θεε μου πόσες μέρες που θα μπορούσα να αλλάξω τα πάντα εγώ περίμενα να βγει ο ήλιος...!
@λού: Θα μπορούσες να τα αλλάξεις αν έπαιρνες τηλέφωνο, ή αν έπαιρνες μια ομπρέλα;;
Ευχαριστώ για το σχόλιο!
(ο τόνος τη δουλειά έχει στο μονοσύλλαβο;;)
Δημοσίευση σχολίου