Η ιδέα της λίστας είναι δομικό στοιχείο της ποπ
κουλτούρας. Δεκαέξι χρόνια πριν, το 2000, στην κινηματογραφική μεταφορά
του μυθιστορήματος του Νικ Χόρνμπι «High Fidelity» (Πατάκης, 2013,
μτφρ. Σώτη Τριανταφύλλου), η «λιστομανία» ταυτίστηκε με τα πρόσωπα του
Τζον Κιούζακ και των συμπρωταγωνιστών του. Σήμερα, στην εποχή της
απρόσκοπτης σύνδεσης στο Ιντερνετ, οι λίστες είναι ένας εύκολος τρόπος
να κωδικοποιείται η πληροφορία, είτε αυτή είναι είδηση, είτε μια επιλογή
από ταινίες, σειρές, βιβλία ή τραγούδια, είτε μια λίστα από «μυστικά»
μιας διάσημης σειράς που κανείς δεν είχε προσέξει μέχρι εκείνη τη
στιγμή.
Στο τέλος κάθε χρονιάς οι λίστες αυξάνονται, όμως με διαφορετικό περιεχόμενο. Τότε ο στόχος δεν είναι η κωδικοποίηση της πληροφορίας αλλά η κατάταξη και η ανάδειξη του «καλύτερου». Στα βιβλία, στις ταινίες και στις σειρές συνήθως τα πράγματα είναι πιο «αναίμακτα» και υπάρχει μια απλή παράθεση αυτών που ξεχώρισαν. Στη μουσική όμως είναι αλλιώς. Εκεί κυριαρχεί η κατάταξη με σκοπό να βρεθεί ο καλύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά ή ακόμα αυτός που την καθόρισε. Αυτή η κουλτούρα υπήρχε ήδη στα μουσικά περιοδικά, αλλά τα τελευταία χρόνια, οπότε συνυπάρχουν με μια πληθώρα από μεγάλα μουσικά sites, το φαινόμενο έχει γιγαντωθεί.
Στη χώρα μας υπάρχει μια μερίδα μουσικόφιλων που έχουν γαλουχηθεί σε αυτήν την πραγματικότητα και αρκετοί από αυτούς, όντας δεινοί χρήστες του Ιντερνετ, είχαν blogs στα οποία έγραφαν (και) για μουσική και στο τέλος κάθε χρονιάς έφτιαχναν λίστες με τα αγαπημένα τους ακούσματα. Ετσι ήρθε η ιδέα στον Μάρκο Φράγκο να φτιάξει τη Blogovision το 2007, «την περίοδο που το blogging ήταν σε έξαρση» όπως μας είπε.
Η Blogovision είναι μια διοργάνωση η οποία δημιουργήθηκε με πρωταρχικό σκοπό να «συγκεντρωθούν κάπου και άλλοι μουσικόφιλοι που τους αρέσουν οι λίστες και παρακολουθούν τη μουσική επικαιρότητα για να ανταλλάξουμε απόψεις και ιδέες πάνω στα τρέχοντα μουσικά άλμπουμ». Για να καταταγούν αξιολογικά οι δίσκοι, ο Μάρκος Φράγκος έφτιαξε ένα σύστημα πόντων που πριμοδοτεί κάθε δίσκο που εμφανίζεται πιο ψηλά στη λίστα κάθε χρήστη. Τις είκοσι πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου τα blogs φιλοξενούν μία ανάρτηση-ψήφο τη μέρα, αρχίζοντας αντίστροφα από τη θέση 20 για να καταλήξουν στην 1η. Κοινό γνώρισμα των συμμετεχόντων είναι «η αγάπη για τη μουσική και τις λίστες».
Την πρώτη χρονιά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Μάρκου Φράγκου 27 bloggers, για να φτάσουν σταδιακά το 2012 και το 2013 τους 170. Από τότε παρατηρείται μια κάμψη στον αριθμό των συμμετεχόντων και φέτος, τη δέκατη χρονιά της διοργάνωσης, συμμετέχουν 75.
Αυτό το φαινόμενο δεν ενοχλεί τον Μάρκο Φράγκο, αντιθέτως, θεωρεί ότι κάποια στιγμή «η Blogovision άρχισε να μεγαλώνει ανεξέλεγκτα: χορηγοί προσέφεραν δώρα και πολύ περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν αλλά ένιωσα ότι, σε κάποιο βαθμό, η αρχική μου ιδέα άρχισε να αλλoιώνεται γιατί διαισθάνθηκα ότι δεν είναι πάντα μουσικοφιλικά τα κίνητρα των ανθρώπων που σπεύδουν να λάβουν συμμετοχή».
Η αρχική του ιδέα, αλλά και η ουσία όλης της διοργάνωσης, είναι «η καταγραφή της μουσικής μας αλήθειας μέσα σε μια λίστα δίσκων που αφηγείται τη χρονιά του καθενός σύμφωνα με το πώς τη βίωσε μέσα από τα ακούσματά του», οπότε «και 27 να φτάσουν οι συμμετοχές όπως την πρώτη χρονιά, θα κερδίσω κάτι από τη διάδραση που πραγματοποιείται μέσα από την ανταλλαγή μουσικών επιλογών», μας διαβεβαιώνει.
Μπόουι, Κοέν και Κέιβ, τα φαβορί
Το ότι οι συμμετέχοντες πρέπει να κάνουν μια ξεχωριστή δημοσίευση στο blog τους για κάθε δίσκο που ψηφίζουν μας έχει χαρίσει αυτά τα δέκα χρόνια μια πληθώρα πολύ ωραίων κειμένων – κάποια αμιγώς μουσικοκριτικά και άλλα πιο προσωπικά, που αιτιολογούν την επιλογή τους. Εχουμε δει όμως και πιο ανορθόδοξες παρουσιάσεις, όπως εξαιρετικές φωτογραφικές ή ζωγραφικές αναπαραστάσεις του εξωφύλλου κάθε δίσκου, ακόμη και πιο λογοτεχνικά κείμενα που στέκονται αυτόνομα σαν μικροδιηγήματα ή συνθέτουν ένα μεγαλύτερο διήγημα.
Ο τρόπος που επιλέγουν οι συμμετέχοντες να παρουσιάσουν τις επιλογές τους είναι από τα σημεία που ξεχωρίζει ο Μάρκος Φράγκος αυτά τα δέκα χρόνια, αλλά και το πάρτι κατά το οποίο ανακοινώνονται τα αποτελέσματα και στο οποίο δίνεται η δυνατότητα να συναντηθούν άνθρωποι (με κοινά ή τελείως διαφορετικά μουσικά γούστα) που παρακολουθούσαν ο ένας τη λίστα του άλλου και αισθάνονται μεταξύ τους μιαν ιδιότυπη οικειότητα ή και «συγγένεια».
Οσον αφορά τα άλμπουμ που έχουν αναδειχθεί πρώτα τις προηγούμενες χρονιές, θα λέγαμε πως υπάρχει μια ωραία ποικιλία που καλύπτει τις τάσεις της indie σκηνής και τις μεταβολές της κάθε χρονιάς: από τους National και το «Boxer» το 2007, φτάσαμε στην ευαίσθητη φολκ/ποπ του Sufjan Stevens πέρυσι, με ενδιάμεσους σταθμούς την καθολική επικράτηση της PJ Harvey το 2011, το καταπληκτικό ντεμπούτο των Βρετανών The Last Shadow Puppets, την πειραματική ηλεκτρονική μουσική των Animal Collective –που προκάλεσε και τις περισσότερες αντιδράσεις–, την ωραία ροκ των The War On Drugs και τους Arcade Fire, που είναι οι μόνοι που αναδείχθηκαν πρώτοι δύο φορές.
Φέτος, μια χρονιά με πολλές καλές κυκλοφορίες, ο Μάρκος Φράγκος πιστεύει ότι προβάδισμα για την πρωτιά έχουν οι τελευταίοι δίσκοι των δύο μεγάλων απόντων, του David Bowie και του Leonard Cohen, αλλά και το «Skeleton Tree» του αγαπημένου στο ελληνικό κοινό Nick Cave. Συμφωνώντας μαζί του θα πρόσθετα μόνο, ως υποψήφιο φαβορί, τη δισκογραφική επιστροφή ύστερα από πέντε χρόνια του σπουδαιότερου συγκροτήματος αυτήν τη στιγμή, των Radiohead.
Στο τέλος κάθε χρονιάς οι λίστες αυξάνονται, όμως με διαφορετικό περιεχόμενο. Τότε ο στόχος δεν είναι η κωδικοποίηση της πληροφορίας αλλά η κατάταξη και η ανάδειξη του «καλύτερου». Στα βιβλία, στις ταινίες και στις σειρές συνήθως τα πράγματα είναι πιο «αναίμακτα» και υπάρχει μια απλή παράθεση αυτών που ξεχώρισαν. Στη μουσική όμως είναι αλλιώς. Εκεί κυριαρχεί η κατάταξη με σκοπό να βρεθεί ο καλύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά ή ακόμα αυτός που την καθόρισε. Αυτή η κουλτούρα υπήρχε ήδη στα μουσικά περιοδικά, αλλά τα τελευταία χρόνια, οπότε συνυπάρχουν με μια πληθώρα από μεγάλα μουσικά sites, το φαινόμενο έχει γιγαντωθεί.
Στη χώρα μας υπάρχει μια μερίδα μουσικόφιλων που έχουν γαλουχηθεί σε αυτήν την πραγματικότητα και αρκετοί από αυτούς, όντας δεινοί χρήστες του Ιντερνετ, είχαν blogs στα οποία έγραφαν (και) για μουσική και στο τέλος κάθε χρονιάς έφτιαχναν λίστες με τα αγαπημένα τους ακούσματα. Ετσι ήρθε η ιδέα στον Μάρκο Φράγκο να φτιάξει τη Blogovision το 2007, «την περίοδο που το blogging ήταν σε έξαρση» όπως μας είπε.
Η Blogovision είναι μια διοργάνωση η οποία δημιουργήθηκε με πρωταρχικό σκοπό να «συγκεντρωθούν κάπου και άλλοι μουσικόφιλοι που τους αρέσουν οι λίστες και παρακολουθούν τη μουσική επικαιρότητα για να ανταλλάξουμε απόψεις και ιδέες πάνω στα τρέχοντα μουσικά άλμπουμ». Για να καταταγούν αξιολογικά οι δίσκοι, ο Μάρκος Φράγκος έφτιαξε ένα σύστημα πόντων που πριμοδοτεί κάθε δίσκο που εμφανίζεται πιο ψηλά στη λίστα κάθε χρήστη. Τις είκοσι πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου τα blogs φιλοξενούν μία ανάρτηση-ψήφο τη μέρα, αρχίζοντας αντίστροφα από τη θέση 20 για να καταλήξουν στην 1η. Κοινό γνώρισμα των συμμετεχόντων είναι «η αγάπη για τη μουσική και τις λίστες».
Την πρώτη χρονιά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Μάρκου Φράγκου 27 bloggers, για να φτάσουν σταδιακά το 2012 και το 2013 τους 170. Από τότε παρατηρείται μια κάμψη στον αριθμό των συμμετεχόντων και φέτος, τη δέκατη χρονιά της διοργάνωσης, συμμετέχουν 75.
Αυτό το φαινόμενο δεν ενοχλεί τον Μάρκο Φράγκο, αντιθέτως, θεωρεί ότι κάποια στιγμή «η Blogovision άρχισε να μεγαλώνει ανεξέλεγκτα: χορηγοί προσέφεραν δώρα και πολύ περισσότεροι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν αλλά ένιωσα ότι, σε κάποιο βαθμό, η αρχική μου ιδέα άρχισε να αλλoιώνεται γιατί διαισθάνθηκα ότι δεν είναι πάντα μουσικοφιλικά τα κίνητρα των ανθρώπων που σπεύδουν να λάβουν συμμετοχή».
Η αρχική του ιδέα, αλλά και η ουσία όλης της διοργάνωσης, είναι «η καταγραφή της μουσικής μας αλήθειας μέσα σε μια λίστα δίσκων που αφηγείται τη χρονιά του καθενός σύμφωνα με το πώς τη βίωσε μέσα από τα ακούσματά του», οπότε «και 27 να φτάσουν οι συμμετοχές όπως την πρώτη χρονιά, θα κερδίσω κάτι από τη διάδραση που πραγματοποιείται μέσα από την ανταλλαγή μουσικών επιλογών», μας διαβεβαιώνει.
Μπόουι, Κοέν και Κέιβ, τα φαβορί
Το ότι οι συμμετέχοντες πρέπει να κάνουν μια ξεχωριστή δημοσίευση στο blog τους για κάθε δίσκο που ψηφίζουν μας έχει χαρίσει αυτά τα δέκα χρόνια μια πληθώρα πολύ ωραίων κειμένων – κάποια αμιγώς μουσικοκριτικά και άλλα πιο προσωπικά, που αιτιολογούν την επιλογή τους. Εχουμε δει όμως και πιο ανορθόδοξες παρουσιάσεις, όπως εξαιρετικές φωτογραφικές ή ζωγραφικές αναπαραστάσεις του εξωφύλλου κάθε δίσκου, ακόμη και πιο λογοτεχνικά κείμενα που στέκονται αυτόνομα σαν μικροδιηγήματα ή συνθέτουν ένα μεγαλύτερο διήγημα.
Ο τρόπος που επιλέγουν οι συμμετέχοντες να παρουσιάσουν τις επιλογές τους είναι από τα σημεία που ξεχωρίζει ο Μάρκος Φράγκος αυτά τα δέκα χρόνια, αλλά και το πάρτι κατά το οποίο ανακοινώνονται τα αποτελέσματα και στο οποίο δίνεται η δυνατότητα να συναντηθούν άνθρωποι (με κοινά ή τελείως διαφορετικά μουσικά γούστα) που παρακολουθούσαν ο ένας τη λίστα του άλλου και αισθάνονται μεταξύ τους μιαν ιδιότυπη οικειότητα ή και «συγγένεια».
Οσον αφορά τα άλμπουμ που έχουν αναδειχθεί πρώτα τις προηγούμενες χρονιές, θα λέγαμε πως υπάρχει μια ωραία ποικιλία που καλύπτει τις τάσεις της indie σκηνής και τις μεταβολές της κάθε χρονιάς: από τους National και το «Boxer» το 2007, φτάσαμε στην ευαίσθητη φολκ/ποπ του Sufjan Stevens πέρυσι, με ενδιάμεσους σταθμούς την καθολική επικράτηση της PJ Harvey το 2011, το καταπληκτικό ντεμπούτο των Βρετανών The Last Shadow Puppets, την πειραματική ηλεκτρονική μουσική των Animal Collective –που προκάλεσε και τις περισσότερες αντιδράσεις–, την ωραία ροκ των The War On Drugs και τους Arcade Fire, που είναι οι μόνοι που αναδείχθηκαν πρώτοι δύο φορές.
Φέτος, μια χρονιά με πολλές καλές κυκλοφορίες, ο Μάρκος Φράγκος πιστεύει ότι προβάδισμα για την πρωτιά έχουν οι τελευταίοι δίσκοι των δύο μεγάλων απόντων, του David Bowie και του Leonard Cohen, αλλά και το «Skeleton Tree» του αγαπημένου στο ελληνικό κοινό Nick Cave. Συμφωνώντας μαζί του θα πρόσθετα μόνο, ως υποψήφιο φαβορί, τη δισκογραφική επιστροφή ύστερα από πέντε χρόνια του σπουδαιότερου συγκροτήματος αυτήν τη στιγμή, των Radiohead.
- Μπορείτε να μάθετε περισσότερα στο blog του Μάρκου Φράγκου: https://gone4sure.wordpress.com/
- Επίσης, στο επίσημο site: http://blogovision.gr/faq.php
- Και να παρακολουθείτε όλες τις αναρτήσεις: http://blogovision.tumblr.com/
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, Τέχνες και Γράμματα, 04.12.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου